تلاش حسن فتحی برای ارتقای سطح کارکردی و شمول اقتصادی ساختمان های محلی و بومی اقلیم های خشک با هدف برقراری توازن در مواجه با هجمه سبک بین الملل، که عملا تمام حیات حرفه ای اش را صرف ان نمود، در اواخر دهه 1960 و در میان معماران جوان تر پیروان وسیعی یافت.
مهمترین کتاب فتحی، تحت عنوان "معماری برای فقرا" که اول بار به سال 1969 با عنوان "گورنا: داستان دو روستا" به چاپ رسید، جزییات تلاش های او برای توسعه روستای گورنای نو (1948) در نزدیکی لکسور، در مصر را مستند می سازد. این پروژه به سبب پشتوانه اجتماعی اش حائز اهمیت است و در تاریخ معماری تاثیرگذار؛ معماران دیگر در افریقا و خاورمیانه استفاده شاعرانه حسن فتحی از خاک به مثابه مصالح ساخت گنبدها و طاق ها را منبع الهام خود قرار دادند، نظام تناسباتی طرح های حسن فتحی بر اساس تناسبات طلایی قوام یافته اند و ریشه های بومی ان از معماری باستاتی فراعنه ملهم است. از دیگر بارزه های معماری او، تعهدش به استفاده از کارگر بومی و همچنین اعتماد به انسان های عادی و غیر متخصص ساکن همان بافت و عدم استفاده از متخصصان حرفه ای و خارجی برای ساخت و اجرای طرح می باشد.