شايد معروف ترين گروه زوج پدر و پسر در جهان معماري، اليــِـل و ارو سارينن باشد كه چيزي بيش از يك اسم مشترك بوده اند. اين دو طراح بزرگ، تاثيرات عميقي بر شهرهايي كه در آن كار مي كرده اند، گذاشته اند؛ هر دو موفق به دريافت مدال طلاي AIA شده اند و به طرزي عجيب، هر دو در روز تولد نيز مشتركند.
اما زماني كه نوبت به سبك معماري مي رسد، شباهت ها به پايان مي رسند. اليل سارينن ( 1873 – 1950 ) كه در سرزمين مادري خود، فنلاند، بسيار شهرت داشته است، با سبكي الهام گرفته از آرت نوو شناخته مي شود كه متعاقبا رومانتيسيسم ملي فنلادي نام گرفت و در طرح ايستگاه مركزي راه آهن هلينسكي به اوج خود رسيده است.
با اين حال، ارو سارينن ( 1910 – 1961 ) شهرت خود را به عنوان يكي از رهبران سبك بين الملل بدست آورد و توانست با طراحي هاي كِرو خود، محوطه سازي امريكايي را دگرگون سازد. از پروژه هاي موفق وي مي شود به زمين اسكي ديويد اينگلس، خانه ميلر، كليساي ام آي تي، دروازه ي طاقي سنت لوئيس، فرودگاه بين المللي دالس( به عنوان يكي از ده ساختمان دگرگون كننده ي امريكا ) و مروف ترينشان، ترمينال تي دبليو اي اشاره نمود.
نمايشگاه " ارو سارينن : اعتباري براي نوآوري " كه در اپريل 2013 در موزه معماري و طراحي لوس انجلس (A+D ) برگزار گشت به ارائه ي دو اثر مهم از سارينن مي پرداخت : طرح ساخته نشده ي گالري هنر اسميتسونيان، كه مي توانست اولين موزه هنر مدرن در واشنگتن باشد و فرودگاه بين المللي دالس كه به عنوان اولين فرودگاه هواپيماهاي جت در كشور طراحي شده است.
اليــِل با وجود اينكه در اروپا به عنوان يك معمار و برنامه ريز شهري مورد احترام بود ( وي كمك بسزايي در شكل گيري شهرهاي فنلاند، مجارستان و استوني نموده است ) ؛ پس از اخذ رتبه ي دوم در طراحي برج شيكاگو تريبون با عنوان ساختمان خليج، تصميم به مهاجرت به ايالات متحده امريكا گرفت. سارينن همراه با همسر و خانواده ي نوپاي خود كه اروي سيزده ساله را نيز شامل مي گشت، در نهايت در ميشيگان اقامت گزيد و به عنوان مدير آكادمي هنر كرنبوك برگزيده شد و تعداد زيادي از پرديس هاي دانشگاهي امريكا را طراحي نمود و در دانشگاه ميشيگان به تدريس پرداخت.
ارو كه در نيمه ي قرن بيستم به يكي ار مهم ترين معماران امريكايي تبديل شده بود، تحصيل خود را در آكادمي هنر كرنبوك آغاز كرد و با چارلز و رِي ايمز و فلورانس نول از شاگردان پدرش دوست شد. چارلز ايمز و ارو، اولين بار با طراحي مشترك " صندلي توليپ " به رسميت شناخته شدند؛ يك طرح صنعتي كه توسط كمپاني نول متعلق به شوهر فلورانس نول، به توليد انبوه رسيد.
ارو با اولين پيروزي در رقابت " طرح توسعه بناي يادبود جفرسون " در سال 1948 كه با نام دروازه نيز شناخته شده است، موفق به كسب اعتبار اوليه در جهان معماري گشت.
پس از درگذشت پدرش در سال 1950 در سن 76 سالگي، ارو سارينن شركت معماري خود را با نام " ارو سارينن و همكاران " تاسيس نمود و پس از آن به طراحي دفاتر مركزي مهمي همچون جان دير، جي ام، آي بي ام، و سي بي اس پرداخت.
جالب توجه است كه وي يكي از اعضاي هيئت داوران رقابت خانه اپراي سيدني بوده است و چندان تعجب آور نيست كه اين طراحي برگزيده، شاخصه هاي كليدي و كيفي بسياري همچون مشخصات برجسته ي آثار سارينن را دارا مي باشد، همچون اكسپرسيونيسم، پوسته هاي بتني و فرم هاي منحني.