سارینن با ساخت سالن هاکی دانشگاه ییل به مرحله ی جدیدی از سیر تحولات طراحی خود قدم نهاد: کشف فرم های ارگانیک به یاری امکاناتی که بتن مسلح در اختیار می گذاشت. این ورزشگاه، که یکی از نخستین سازه های سارینن را نیز شامل می شود، مساحتی به وسعت 30 در 60 متر را اشغال می کند و ظرفیت بیش از 3000 نفر تماشاچی را دارد. هدف سارینن این بود که زبان و بیان معماری مشخصی برای تامین نیازهای مشترک اتخاذ کند. این بنا که هدف اصلی از ساخت آن برگزاری مسابقات هاکی دانشگاهی است، در عین حال می بایست از چنان انعطافی برخوردار باشد که بتوان از آن در موارد دیگر نیز استفاده کرد.

طی همکاری نزدیک با فرد سورود، مهندس سازه ای که قبلا در آرک عظیم بنای یادبود ملی جفرسون نیز با سارینن همکاری کرده بود، معمار سقف قوس داری طراحی کرد که تضاد آشکاری با ساختمان های دیگری داشت که در همسایگی آن قرار گرفته بودند. یک دیرک از جنس بتن مسلح با انحنای معکوس در دو انتهای خود، با فاصله ای نزدیک به 2 متر لنگرگاه سقف را تشکیل می داد و در پایین به دیرک های بتنی دیگری با پروفیل مشابه متصل می گردید.

اندکی پس از فوت سارینن، کوین روچ، همکار وی در طراحی سالن، در یک فیلم مستند به یاد و خاطره ی معمار ظاهر شد. روچ در این فیلم مستند در حالی که در مقابل سالن هاکی دانشگاه ییل ایستاده می گوید: "درس بزرگی که از این سالن می گیریم این است که ارو توانایی این را یافت تا خط و فرم (هر دو) را کنترل کند. اگر خط مستقیمی در فضا ترسیم کنید، جهتی ندارد، اما وقتی آن را خم کنید ناگهان به یک شی هندسی دینامیک بدل می شود. حالا مشکل عمده آن است که چطور می شود دینامیسم هندسی را کنترل کرد و چطور از آن در ساخت بنا سود جست."

هندسه ی خطیری که در این پروژه به کار رفته، بعدها خود را در پوسته ی تندیس گون ترمینال TWA در نیویورک مجددا ظاهر ساخت. الیور اندروز، مجسمه سازی از سانتا مونیکای کالیفورنیا، نورپرداز ثابتی خلق کرد که در راس یکی از ضدقوس ها نصب شد، و هم ورودی اصلی بنا را مشخص کرد و هم بر جلوه ی صعودی هندسه ی سقف تاکید مضاعف گذاشت. سالن هاکی دانشگاه ییل هنوز هم جهت تامین مقاصد اولیه اش به کار گرفته می شود.