ترمینال مسافران فرودگاه دالس، که تقریبا به صورت موازی با ترمینال خطوط هوایی تی دابلیو ای در فرودگاه بین المللی آیدل ویلد در نیویورک ساخته شد و اکنون فرودگاه بین المللی جان فیتزجرالد کندی خوانده می شود، به صورت معبد مقدس حمل و نقل مدرن بر شالوده ای حجیم و غول آسا احداث گردید. این ساختمان خیره کننده که بر زمینی مسطح قرار گرفته، با ستون بندی عظیمش که به سمت جلو شیب برمیدارد تا سرپناه مسافران را تشکیل دهد، ظاهر ساختمان های فدرال را به خود گرفته است. پرواز، و نمادشناسی مرتبط با آن، جذابیت بسیار زیادی برای معمار داشتند. شکل جت ها و مسیر پروازشان در آسمان به منبع الهامی برای تکنولوژی هوانوردی بدل شد.

سقف بتنی که به وسیله ی کابل هایی بر بالای شارع عام فرودگاه معلق نگه داشته شده، حرکت را در کسری از ثانیه منجمد ساخته است. . در نقشه برداری از حرکت مسافران، گروه تحت امر وی به سه معضل اصلی پی بردند که شایان توجه به نظر می رسید. نخست این که چطور مسافران را به سمت هواپیما هدایت یا از آن دور کنند. دوم این که چگونه با هزینه ی تاکسی کردن هواپیمای جت کنار آیند. و سوم اینکه به چه نحوی حداکثر انعطاف لازم برای کارگران شاغل در بخش هوانوردی را فراهم کنند. تیم متخصصین، مرکب از مهندسین سازه، مهندسین مکانیک، و یک مشاور در امور مربوط به فرودگاه، در همکاری و معاونت با یکدیگر سالن انتظار متحرک را اختراع کردند، یعنی آن چه به تعبیر معمار، "سالن انتظاری قبل از سوار شدن به هواپیما که روی چوب پا و چرخ سوار باشد." .

مسافران با دسترسی به فضای اصلی و گذشتن از مراحل کنترل بلیط، به ساختمانی برمی گردند که سالن انتظار متحرک در آن واقع است. این سازه ی کپسولی ترمینال را به هواپیما متصل می کرد، و به این ترتیب روش نزدیک ساختن هواپیما به مسافران را معکوس می ساخت. سارینن در طراحی سالن انتظار متحرک تنها نقش مشاور را ایفا کرد. از هنگام تکمیل این فرودگاه در اوایل دهه ی 60، الحاقاتی به ترمینال صورت گرفته که توالی اولیه ی قدم زدن های مسافران از خیابان به سمت هواپیما را تغییر داده است. امروز، سالن انتظار متحرک مسافران را به سازه ای فرعی هدایت می کند که از طریق آن می توان به هواپیما رسید.

برج مراقبت فرودگاه نیز به تعریف منحصر به فرد افق فرودگاه یاری رسانده است. این ریختار عمودی مثل برج منبع آب در مرکز فنی جنرال موتورز، قبل از رسیدن به صورت نهایی دستخوش تغییرات عدیده ای شد. در تقویت اندازه ی غول آسای ستون های کجی که به فاصله ی 12 متر از یکدیگر قرار دارند، برج وجود سازه را از دور دست صلا در می دهد. . آنان که شخصا تجربه ی حضور در ترمینال را داشته اند متوجه دقت به کار رفته در جزئیات استقرار پروژه بر رویزمین و ایده ی فرمال پیاده روی های مجاور شده اند. طبق نظر کایلی، دالس پروژه ای به مراتب راضی کننده تر از ترمینال تی دابلیو ای است: "خیلی ساده تر و البته مقتدرترکه آزادی و حرکت را توامان در بیننده القا می کند."