" در 30 . مه . 1968 ، در جریان چاپ کنفرانس چهاردهمین ترینال دی میلان بسیاری از هنرمندان، روشنفکران و پروفسورهای معماری از دانشگاه میلان فضای ترینال را گرفتند و آن را برای 10 روز آینده اشغال کردند . بعد از پایان این اشغال، نمایشگاه تاریخی معماری انتقادی آوان ـ گارد در سال های 1960، اتاق های آرشیگرام، سائول باس، جورجز کنَدلیس، آلدو وَن اِیک، آراتا ایسوزاکی، جورجی کیپی، جورج نِلسون، پیتر و آلیسون اِسمیتسون و شاد وودز کاملا تخریب وتبدیل به ویرانه شدند . این نمایشگاه دیگر هیچ گاه برای عموم بازگشایی نشد . "
باز تخریب هیروشیما یکی از طراحی هایی بود که آراتا ایسوزاکی در غالب بخشی از اینستالیشِن لابیرنت الکتریکی (Electric Labyrinth) اش در چهاردهیم ترینال دی میلان در سال 1968 ارائه کرده بود .
بِوین کلین و تینا دی کارلو درباره ی این اثر می نویسند : " این اثر در حقیقت به ویرانی های باقیمانده در هیروشیما، بیست و دو سال بعد از آن که بمب اتمی منفجر شد، ارجاع می دهد . آراتا ایسوزاکی تصویرهایی از اَبر سازه هایش را برتصویر نقاشی های دیواری متعلق به شهری ویران طراحی کرده است . در این تصویر هم ساختمان های او در ویرانه ها هستند . در این تصویر به نظر می رسد که او هیروشیما را دوباره ساخته است و دیگر بار نابود شده است . ویرانه نماد مهمی برای ایسوزاکی به حساب می آید : " آن ها (ویرانه ها ) معماری مرده هستند . فرم کلی شان از دست رفته است . تکه های باقی مانده به کاربرد قدرت تخیل نیازمند است اگر که آن ها را بازگردانده (ترمیم) کنند . "
اتووود پیش از این مصاحبه ای از اراتا ایسوزاکی با داراب دیبا را به منتشر کرده است که می توانید [اینجا] مطالعه فرمایید.
اراتا ایسوزاکی هیچگاه به صورت رسمی عضو متابولیست ها نبود اما تاثیرات عمیقی بر ان ها گذاشت
اتووود پیش از این نوشتاری تحت عنوان "جنبش متابولیسم و زایش تکنوتوپیا؛ از اپیستمه تا تعرض یا چگونه تکنولوژی از خود عبور کرد" را در سه بخش ـ [بخش اول]، [بخش دوم] و [بخش سوم] ـ به چاپ رسانده و سعی کرده است روایتی فشرده و تحلیلی از چگونگی شکل گیری و بسط جنبش متابولیسم و رویکردهایش در حوزه طراحی ارائه دهد.