معماران زاها حدید طراحی ششمین موزه و ساختمان نهایی را در کوهستان مسنار ارائه کرده اند. این بنا به مجموعه ساختمانی در دولومیت ایتالیای شمالی منتج شده است. طراحی در پی نمایش یکپارچه سازی لایه های متفاوت می باشد. که در ابتدا با همکاری معماران زاها حدید و کوهنورد مشهور راینهولد منسر و پیست معروف اسکی کرونپلاتز به دنبال زدن یک پل بین معماری و ورزش و سرگرمی خود را نشان داد. از منظر ریخت شناسانه آشکار ترین ادغام این ساختمان با منظر است.
ساختمان در قله ی کوه نشسته و با طبیعت یکی شده است. این بنا به عنوان یک مقصد دور برای کوهنوردان عمل می کند. بنابراین از یک یکپارچه سازی صرف فراتر می رود. و به منظور ترکیب مسیرهای پر پیچ و خم هنگامی که کوهنوردان به قله ی کوه می رسند، ساختمان سیرکولاسیونی از طریق یک گذرگاه لابیرنت وار بر روی سه سطح ارائه می دهد. نشاندن ساختمان در داخل زمین به حفظ دمای آسایش و تولید فضایی راحت و پایداری حرارتی کمک خواهد کرد.
معمولاً با جای گیری ساختمان در زمین روشنایی روز به یک مسئله بدل می شود. به نظر می رسد روزنه ها در مسیری که نور کافی در موزه را فراهم می آورند، جهت گیری شده اند. دغدغه ی ما درباره ی روشنایی روز از دیگر عناصر برنامه ریزی شده ی ثانویه بیشتر می باشد. ادغام تأثیرات بافتی بر روی لایه های متفاوت فرصتی برای فراتر رفتن از الزامات برنامه ریزی شده به ما داده است. این سایت مقصدی فوق العاده می باشد، که قبلاً توسعه یافته است.
سایت می تواند به شکل بالقوه یک مرکز توریستی برای بازدیدکنندگان و یک مرکز فرهنگی برای بومیان منطقه فراهم آورد. این فضا پتانسیل آموزش دارد. معماران زاها حدید انتقاداتی را از طراحان و کوهنوردان به طور یکسان از ساختمانی که به آرامی بر روی زمین نشسته و به منظر احترام می گذارد، دریافت کرده اند. گفته شده که این ساختمان در سایت یک شی ناخوانده می باشد، و شاید اهداف سبک حدید تأثیری بر روی آن گذاشته است.
اگر ساختمان به دنبال ساخت یک گزاره برای به تصویر کشیدن ایده ی جایگزین می باشد، نهایتاً حدید به شکل موفقیت آمیزی این اهداف را ترتیب داده است. واضح است که این بنا در قله ی کوه جای گرفته، و این رویکرد ایده ی اصلی این طراحی می باشد ، که معماران حدید آن را توسعه دادند.