زمانی که طراحان معروف با سازمان های خیریه با امید استفاده از قدرت برندهایشان برای جلب توجه بیشتر به یک موضوع یا انگیزه جفت و جور می شوند، غالباً بازخورد این رفتار ترکیبی است. مردم هم پشتیبانی می کنند، و هم با توجه به علایقشان طراح را می پذیرند؛ و یا از طرف دیگر طراحان را به دورویی و داشتن انگیزه های نهان محکوم می کنند. پس زمانی که ویوین وست وود به برنامه ی اتنیکال فشن یا مد اخلاقی مرکز تجاری بین المللی در خط تولید کیف دستی های ساخته شده توسط زنان به حاشیه رانده و فقیر کنیایی پرداخت. این بحث آغاز شد؛ که آیا این طراح نمادین بریتانیایی درپایمال کردن مداوم حقوق مدنی زنان کنیایی شرکت کرده است ؟ یا حقیقتاً قدرت برند خود را برای یک تغییر واقعی به کار گرفته است؟ به عقیده ی من اهمیت این سؤال در این است، که ویوین وست وود را بشناسیم، چنانچه صنعت مد به این سوال پاسخ می دهد.

وست وود برند شاخص خود را از سال 1981 آغاز کرد. او از زمانی که برند خود را تأسیس کرد، به شکل متکبرانه ای چهره ی بیگانه ها، دیگران و رانده شدگان در جامعه را به خود گرفت. مادر مد پانک با عناصر متناقض و منحصر به فرد خود در یک زمان در خط مقدم این صنعت قرار گرفت. هنگامی که افرادی مانند جیانی ورساچی در حال تولید چیزهای عجیب و غریب در ران وی ها بود، و دیگر طراحان مانند اسکار دلارنتا، والنتینو و رالف لائورن در حال اثبات جایگاه مد خود بودند. او اولین طراحی بود، که 100درصد از خیابان الهام گرفته بود. و آثارش به پدیده ی خرده فرهنگ در غنی کردن هنر خود مرتبط می شد.

او زیبایی و ارزش را در سبک خوانندگان راک، دوچرخه سواران، قانون شکنان و حتی روسپیان دنبال می کرد. ماندگاری او در ارائه ی مد پانک در مسیر اصلی آثارش قرار گرفت. و به صدایی برای فرهنگی که پیش از آن از طرف جامعه نادیده گرفته شده بود، بدل شد. و به او یک قدرت باورنکردنی درون این صنعت داد. وست وود به منظور فعالیت های سیاسی اش شناخته شده است. او برای کسب یک موقعیت قوی و پر سرو صدا در موضوعات بسیاری بدنام شد. وست وود یک طراح بالهوس نیست، که رابطه ی خود را با دنیا قطع کند. او با مؤسسه ی مد اخلاقی به منظور ایجاد شغل برای زنان کنیایی همکاری می کند.

او زنی فوق العاده هوشیار است، که آگاهانه و در بلند مدت از موقعیت خود برای تولید تغییرات مثبت در دنیا استفاده کرده است. او شدیداً به حقوق اولیه ی انسان و آزادی مدنی باور دارد. مؤسسه ی اتیکال فشن یا مد اخلاقی 7000 زن را در سرتاسر دنیا که در فقر شدید می باشند، را در نظر گرفته و به آنها برای زندگی بهتر مهارت، ابزار و منابع می دهد. این برنامه به این زنها شغل داده، و اجازه می دهد که استقلال مالی داشته باشند. و نهایتاً بتوانند به شکل اقتصادی به جامعه ای که در آن زندگی می کنند، نیروی تازه ببخشند. زنان کنیایی کیف های خود را تولید می کنند، و مهارت های ارزشمندی که به نسل بعدیشان منتقل خواهد شد، را یاد می گیرند. متعاقباً این فرصت استقلال مالی پایداری را برای جامعه فراهم می آورد.

همانطور که  در وب سایت ویوین وست وود منتشر شده:" این خیریه نیست، بلکه یک شغل است." او معتقد است، که خیریه به جای قدرت دادن به انسانها آنها را وابسته نگاه می دارد. بنابراین از همان ابتدا او همکاری خود را بر استقرار یک مؤسسه ی قدرتمند که  به خود اتکایی در آینده منتهی می شود، متمرکز ساخت. هم اکنون که کیف ها در حال ساخته شدن هستند؛  وظیفه ی خود را به عنوان یک مصرف کننده برای اعتماد بخشی به این جوامع در حمایت از خودشان انجام بدهید. به گفته ی وست وود: " خرید کنید، اما زیاد نه".