خلق پروتوتیپ هایی برای فضاهای مدرن در زبان معماری مدرن اواسط قرن بیستم تقریبا به وسواس بدل شده بود. دغدغه نسبت به خصلت معماری فضاهای داخلی و نوع و شیوه ی زندگی ای که این فضا تضمین می کرد چنان نقش حیاتی ای در هویت و ماهیت شهروند سال های پس از جنگ داشت که معماران مدرنیست آ را به اولویتی بدل ساختند تا حداقل نگرشی جامع الاطراف نسبت به نحوه ی شکل گیری فصول مشترک میان تکنولوژی و زندگی معاصر بیابند. با رشد و توسعه ی حومه ی شهرها، که در هیچ کجا به اندازه ی کالیفرنیا قابل مشاهده نبود، مسابقات بی شماری در آمریکا برگزار می شدند که هدف همگی آن ها یک چیز بود: ارائه نسخه ای مدرن از خانه ی سنتی تک خانواری. در شماره ژانویه 1945 مجله ی Arts & Architecture، سردبیر مجله جان انتنزا بیانیه ای منتشر ساخت که طی آن بر اهمیت تولید انبوه اجزاء ساختمان جهت وضع استانداردهایی در ساخت و ساز مدرن و نیز مقرون به صرفه بودن طراحی ها تاکید می کرد.

خانه ی مطالعه ی موردی شماره 9، طراحی شده برای جان انتنز، پروژه ای بود که ارو سارینن و چارلز ایمز در آن همکاری مشترک داشتند. این خانه جنب خانه مطالعه موردی شماره 8 واقع است که امروز تحت عنوان "خانه ایمز" شناخته می شود. پلان سایت دو ساختمان را نشان می دهد که به صورت همزمان طراحی شده اند، اما بیان معماری آن ها تفاوت های اساسی با یکدیگر دارد. وقتی مجله Arts & Architecture دست به انتشار پلان هر دو خانه مطالعاتی زد، نام های سارینن و ایمز را به عنوان معمار آن ها قید کرد. البته، سارینن فقط در مرحله ی احداث خانه ی شماره 9 دخالت داشت.

لی آﺅت از نظر پلان به طرز حیرت انگیزی ساده است. یک مدول 28/2 متری تکرار شونده موقعیت همه ی پارتیشن های داخلی را در یک مربع 16*16 متر تعیین کرده است. حجم ساختمان در سه یال عمدتا صلب به نظر می رسد که منافذ معدودی در آن جا به چشم می آیند. یال سوم ساختمان از نمای جنوبی کمال استفاده را به عمل آورده، چهارچوب پنجره ی سرتاسری از سقف تا کف آن نمای زیبایی از اقیانوس آرام را قاب بندی کرده است. به استثنای یک ستون، سقف یک پارچه ای مرکب از نوارهای باریک چوبی، سازه ی فولادی ساختمان را به کل از دیده پنهان داشته است. یک منطقه ی گود در اتاق نشیمن هست که جزئا توسط یک شومینه تقسیم شده و احساس تقسیم کاربردی فضا را در بیننده پدید آورده، و در عین حال عملا فضا را باز و گشوده رها ساخته است. معماری و طراحی در اعلایی در یکدیگر ممزوج گشته اند. ایمز و سارینن بر این نکته اتفاق نظر داشتند که عمل طاحی ساختمان می باید همه ی مصنوعات ساخته ی دست بشر صرف نظر از ابعاد و مقیاسات آن ها را شامل شود. آن دو با هکاری یکدیگر خانه مطالعات موردی شماره 9 را به عنوان طرحی "جامع" بدل ساختند. بسیاری از قطعات مبلمان که قبلا آفریده بودند را به دقت و ظرافت هر چه تمام تر در فضای داخلی خانه قرار دادند. ادگاردو کونتینی که مسئولیت بسیار ی از سازه های مدرنیستی ایالت کالیفرنیا را پذیرفته بود، مهندس سازه ی ورسیون اول خانه ی شماره 8 و نیز خانه شماره 9 شد.

این خانه اندک زمانی پس از تکمیل به فروش گذاشته شد و وضعیت اصلی ان دستخوش استحاله و تغییر اساسی گردید.