ارو سارینن، پسر معمار پیشگام فنلاندی، اِلیِل سارینن بود که نه تنها در روز ی مشابه روز تولد پدرش به دنیا آمده بود بلکه حرکت خرد گرای آرت دکوی پدرش را تا یک جنبش نئو فوتوریست بین المللی دنبال کرد و همچون پدرش، آثارش، با پوسته های کرو پیچ و خم دار و استفاده بسیار از شیشه معنا و هویتی خاص گرفتند . موتیو های ساده طراحی سارینن به او اجازه می داد تا به شکلی باور نکردنی آثاری با قایلیت سازگاری بالا طراحی کند و توانست هوش و تمرکز خود را بر طراحی مبلمان هم بگذارد و با همکاری چارلز اِمِس با سرعتی غیر قابل پیش بینی، ساختمان های متفاوت برای کارفرمایان گوناگون طراحی کرد . با وجود مجال کوتاهی که مرگ زود هنگامش در دوره کار حرفه ای برایش به ارمغان آورد، سارینن موفقیت ها و تمجید های بی همتایی را از جامعه معماری دریافت کرد و برنده تعدادی از بهترین قرار دادهای ثبت شده نیمه قرن بیستم بود .
سارینن جوان، طراحی را ابتدا زیر نظر پدرش در آکادمی هنر ارنبروک خواند و سپس درسش را در پاریس ادامه داده و در آخر به مدرسه معماری یاله رفت و در سال 1934 از همان جا فارغ التحصیل شد . طراحی مبلمان با همکاری چارلز اِمِس سرآغاز جلب توجه دیگران به او در زمان کار در کنار پدرش بود و او به صورتی جدی،خلق مبلمان های تاثیر گذار را در جریان زندگی حرفه ای اش ادامه داد . به عنوان مثال صندلی تولیپ که برای کِنول طراحی کرد، آن زمان،در غالب یک طراحی کلاسیک به حساب می آمد و دیگر طراحی این چنین ِآثارش را تا اواخر سال های 1940 و اوایل سالهای 1950 ادامه داد . سارینن ـ در زمانی که در دفتر پدرش کار می کرد ـ خیلی زود نام و نشانی برای خودش دست و پا کرد و مورد ستایش بین المللی از طرف مدرسه معماری کِرو ایلند در سال 1940 هم قرار گرفت .
در سال 1947، اِرو اولین طراحی خودش را در مسابقه طاق درودی شهر سنت لوییس شرکت داد؛ در حقیقت سر آغاز خروج سارینن جوان از زیر سایه نام و شهرت پدرش بود و سرانجام مسابقه را بُرد . اتفاقا، مسولین مسابقه ابتدا به اشتباه، تلگرامی به نام الیِل سارینن فرستادند ولی بعد از سه روز اشتباه شان را تصحیح کرده و همین موفقیت باعت خوشحالی پدرش شد .
در سال 1950، سارینن جوان با پدرش بر پروژه مرکز تکنیکی جنرال موتورز کار می کرد و تازه بعد از مرگ پدرش دریافت که او یگانه معمار بعد از پدرش هم محسوب می شود . ارو سارینن با طراحی منطقی شیشه و استیل کنار هم،پروژه هایی کاملا متفاوت از تمامی طراحی های پدرش را طراحی و اجرا کرد و سریع مورد توجه دیگر شرکت های بزرگ آمریکایی قرار گرفت . همین موضوع برای آینده کاری سارینن همچون سکوی پرتابی بود که برایش جنگید و برنده تعدادی از معتبر ترین قرار دادهای سال های 1950 شد همچون پروژه ترمینال تی دبلیو اِی، فرودگاه بین المللی دالس واقع در واشنگتن و سفارت آمریکا در لندن .
ارو سارینن حتی زمانی که خودش مستقیما طراحی نمی کرد، همچنان تاثیر دراماتیک خودش را بر مسیر معماری در سال های 1950 می گذاشت و مشهورترین آن زمانی بود که پروژه خانه اُپرای سیدنی طراحی یورن اوتزن را از دسته طراحی های رد شده مسابقه بیرون کشید و دوباره به گردونه مسابقه باز گرداند .
ارو سارینن در سال 1961، در سن 51 سالگی، درجریان عمل جراحی برداشتن تومور مغزی اش درگذشت و همکارانش، کوین روچه و جان دینکِلو را ترک کرد تا آن ها بیشتر پروژه های مهم سارینن را (همچون طاق ورودی شهر سنت لوییس) بدون او تکمیل کرده و اجرا کنند و فرصت بیشتری را برای بدست آوردن زندگی حرفه ای شخصی شان داشته باشند . با وجود موفقیت های شگفت انگیزش در همین زندگی کوتاه حرفه ای، تاثیرو اهمیت سارینن شاید تا همین چند وقت پیش هم کاملا درک نشده بود تا این که روچه و دینکِلوآرشیو آثار سارینن را به دانشگاه یاله هدیه کردند تا در سال 2005 دانشگاه یاله موج بزرگی از علاقه به طراحی های سارینن در قرن های گذشته را در جامعه حرفه ای معماران آغاز و هدایت کند.