با وجود پیچیدگی موجود در سایت، رابطه بین محوطه دانشگاه و شهر در ابعاد محل مورد نظر نبوده است و واکنش شهری به ان، یک راه حل جهانی زیبا را با در هم بافتن محوطه دانشگاه و شهر به دنبال داشته است. ایجاد شکاف جدید از طریق توپوگرافی فضای داخلی و مرکزی دانشگاه را اشکار می سازد.
فضای منفی “دره” ایجاد شده محل رویدادهای متفاوت و ترکیب و امیختن ساختمان های اموزشی را میسر ساخته است. حرکت نزولی و ارام “دره” به سمت مرکز دانشگاه منجر به گرد هم امدن سطوح مختلف ساختمان و راه پله به یاد ماندنی شده است. دو دیوار شیشه ای مانند پرده ای بزرگ رو به روی فضای خارجی در حال جریان رمپ قرار گرفته است، که به عنوان عنصری شفاف برای تامین نور روز به خدمت گرفته می شود و همچنین اجازه تهویه طبیعی را به قسمت هایی از ساختمان می دهد.
مرکز دانشگاه با درختان، گل ها، چمن پوشیده شده است و شاید قابل توجه ترین کیفیت پروژه است و مفهوم به هم بافته شدن محوطه دانشگاه بار دیگر با محو مرزهای تمایز بین قدیمی و جدید، ساختمان و چشم انداز، حال و گذشته، مشهود است.
پرو معتقد است که مفهوم و جسم باید با یکدیگر دست و پنجه نرم کنند. ایده این دانشگاه زیر زمینی از تمایل به حفظ یک فضای بزرگ سبز در مرکز دانشگاه متولد شد. ارتباط بین معماری و استراتژی های پایدار با ساخت و ساز زیرزمینی و سبز، شکستگی چشم انداز، هویت قوی را به پروژه می دهد و عملکرد فوق العاده ای را در شرایط پایداری میسر می سازد. دانش اموزان پس از کلاس برای تبادل ایده های خود در میدان گرد هم می ایند.
منظره، میدان، با کافه تریاهای بیرونی، یک مکان واقعی را برای توقف و استراحت، تئاتر در فضای باز و پله ها را به عنوان یک سالن امفی تئاتر ایجاد می کند. باغ مجسمه ای که در ان رویدادهای گالری داخل سالن را به بیرون می کشاند. این انعطاف پذیری (مفهوم و واقعیت) است که اجازه می دهد، طرح با بافته شدن به منظر، گاهی یک ساختمان، گاهی چشم انداز و گاهی هم یک مجسمه باشد.