بخش قابلِ توجهی از طراحی‌های تام ویسکامب در دنیای شرق شکل گرفته‌اند. یکی از آن‌ها طرحی است که ویسکامب در مسابقه‌ی طراحی بندرگاهِ کاهسیونگ ارائه داد که بنا بود به‌ عنوانِ مقصدی فرهنگی و جاذبه‌ای گردشگری در مقیاس جهانی عمل ‌کند. به منظورِ تقویتِ چنین کاراکتری یک مرکزِ موسیقیِ به مساحتِ ۷۰ هزار مترمربع در مجاورتِ بندرگاه در نظر گرفته شد که اساسِ طرحِ آن مبتنی بر خلقِ دو بنا واقع در دو نقطه‌ی لنگرگاهی سایت بوده است. دو بنایی که یکی از آن‌ها در زمین فرو رفته و دیگری به سمتِ آسمان کشیده می‌شود. در قسمتِ تحتانیِ این بلندشدگی یک پلازای همگانی، و یک فضای‌ محفوظ با نقشِ آمفی‌تئاتر، در سایه‌ی ساختمانِ اصلی پدید می‌آید. همچنین ۹ تالار در لایه‌های پوسته‌ی بنا جانمایی شده است.

در این ساختمان معماری در غالبِ پوسته‌ای سخت ظاهر شده که لایه‌ها و حجم‌های متعددی را در خود جا می‌دهد. این چندلایگی سبب می‌شود تا فضاهای همگانی و خصوصی به طرزِ عجیبی در هم تنیده شوند. چیزی خلافِ آنچه در مدل‌های تک‌سطحیِ معماری اتفاق می‌افتد. تفاوت در رنگ، الگو و مصالح بر تفاوت کارکردی لایه‌ها تاکید می‌کند. فضای میانِ لایه‌ها به‌عنوان منطقه‌‌ای میان‌گیر عمل می‌کند که نقش عایق و تهویه‌ی فضاهای داخلی را بر عهده دارد. در پوسته‌های داخلی و خارجی و قسمت‌های مختلف مجموعه، با توجه به کارکرد و موقعیت از فناوری خورشیدی یا بایووِیو استفاده شده است. منظرِ این مجموعه نیز از لحاظِ ریخت‌شناسی و رنگ پاسخی به ساختار و فرمِ کلی بنا خواهد بود.