فرای اوتو (متولد 31 می 1925)، معمار و مهندس سازه ی آلمانی دارنده ی مدال طلای سلطنتی ریبا در سال 2006، دو روز پیش، در 9 مارس 2015 درگذشت. وی شهرتش را در ساخت سازه های سبک، به خصوص سازه های کششی و غشایی به دست آورده بود که در این میان سقف استادیوم المپیک مونیخ در سال 1972 با محبوبیت بیشتری روبه رو شده است.
فرای اوتو در زیگمار، آلمان به دنیا آمد و در برلین بزرگ شد. مادر او پس از شرکت در یک سخنرانی آزادی را فرای به معنای آزاد نام نهاد. پدر و پدربزرگ او هر دو مجسمه ساز بودند و فرای جوان نیز در هنگام تحصیل در کارگاه سنگ به کار مشغول بود. سرگرمی وی پرواز و طراحی هواپیماهای گلایدر بود که باعث علاقه ی او به نحوه ی کشیدن پوشش های غشایی بر روی فریم های سبک برای پاسخ به نیروهای ساختاری و آیرودینامیکی گشت.
در سال 1943، هنگامی که او برای تحصیل در رشته ی معماری ثبت نام کرد، پذیرفته نشد و به ناچار، به خدمت نظامی خوانده شده و به عنوان یک خلبان آموزش دید. در سال 1944، آموزش خلبانی، متوقف شد و او به یک سرباز پیاده نظام بدل گشت. در سال 1945، او در هنگام جنگ دستگیر و به زندان افتاد. او مدت دو سال در اردوگاه جنگی در نزدیگی شارتر در فرانسه به عنوان معمار اردوگاه زندانی بود. در این هنگام آموخت که چگونه از متريال های کم، هر آن چه بیشتر انواع مختلف سازه را بسازد. پس از جنگ، در سال 1948، فرای اوتو به تحصیل معماری در دانشگاه فنی برلین مشغول شد.
معماری او همیشه واکنشی به ساختمان های ستون دار و سنگین ساخته شده برای ابدیت مقرر رایش سوم در آلمان بوده است. کارهای اوتو در تضاد یا این امر، سبک، آزاد، باز رو به طبیعت، کم هزینه و گاهی حتی موقتی بود.
در سال ۱۹۵۲ شرکتی خصوصی را در آلمان به راه انداخت. با ساختن پاویون زین اسبی شکلش در نمایشگاه فدرال گاردن در کاسل اولین توجه‌ها را به خود جلب کرد. در سال ۱۹۵۴ در زمینه سازه‌های کششی دکترای خود را دریاقت کرد. آتو در زمینه سازه‌های غشایی و کششی مهمترین صاحب نظر به شمار می‌رود و یکی از پیشگامان ریاضیات سازه‌ای و مهندسی عمران است.
حرفه آتو شباهت بسیاری به آزمایش‌های معماری باکمینستر فولر دارد؛ هر دو در اواخر دهه ۱۹۵۰ در دانشگاه واشنگتن در سنت لوییس به تحصیل پرداختند، هر دو معماران مهمترین پاویون ها در اکسپوی مونترال در سال ۱۹۶۷ بودند، هر دو به سازه‌های فضاکار و کارایی سازه‌ای علاقمند بودند، هر دو تجربه کار با سازه‌های بادی را داشتند. کار هر دو نفر بسیار فراتر از روش‌های سنتی محاسبه تنش‌های سازه‌ای است. آتو در سال ۱۹۶۴ موسسه سرشناس سازه‌های سبک را در دانشگاه اشتوتگارت پایه‌گذاری کرد و تا زمان بازنشستگی‌اش به عنوان استاد دانشگاه، سرپرست موسسه بود.
آثار مهمش از جمله پاویون آلمان غربی در اکسپوی مونترال در سال ۱۹۶۷ و سقف ورزشگاه المپیک مونیخ در سال ۱۹۷۲ است. آتو همچنان به عنوان یک معمار و یک مهندس فعالیت می نمود. یکی از جدیدترین پروژه‌هایش همکاری او با شیگرو بان در پاویون ژاپن در اکسپوی ۲۰۰۰ بود که در آن سقفی را تماما با سازه‌ای از کاغذ اجرا کردند. همچنین به همراه اس ال راش سقف بازشویی برای پاویون ونزوئلا طراحی کرد.