به فراخور عبور از جهان صنعتی، جهان معماری نیز با پس ماندهای بعضا بزرگ مقیاسی مواجه شد که تعدادی از ان ها را می توان در زمره آیکن های معماری مدرن دانست، مجموعه چاندیگار، طراحی شده توسط لوکوربوزیه یکی از این شاخص ترین این ابنیه است.
برج کپسولی ناکاگین، طراحی شده توسط کیشو کوروکاوا را هم می توان در این سیاهه جای داد، بنایی که عملا نقطه عطفی است در پرداختِ معماری مرتفع و با حداقل اتکا به زمین در قالب شهر فشرده، این بنا البته با انگاره ماشین مد نظر لوکوربوزیه نیز به شدت عجین است و اگر به بافت زمانی طراحی بنا نیز دقت شود متوجه می شویم با رادیکالیسم دهه هفتاد نیز همْ بند است؛ تلاش برای همْ گِرهی زیبایی شناسیِ معمارانه و تکنولوژی ساخت با علقه های شهری و البته تاکید بر معماری به مثابه بخشی از فرایند رادیکال مهندسی اجتماعی، یا همان پدیده ای که می توان ان را تکنوْیوتوپیا نامید.
انچه از پی می اید بخشی از گفت و گوی سایت توکیوْآرتْ بیت است با کیشو کوروکاوا، کمی از قبل فوتش در سال 2007، نکته قابل توجه جدا از اعتراض به احتمال تخریب این بنا، اشاره بلاواسطه کوروکاواست به ماشینْ بودنِ برج کپسولی ناکاگین، همین تاکید او موید این گزاره است که شبح لوکوربوزیه تا ابد بر تمام شئون معماری سایه خواهد انداخت.
مجادلات بر سر پروژه های معماری بلااستفاده مانده معاصر البته یک چالش دیگر را نیز روآور می کند؛ شاید ما توانسته باشیم در پروژه هایی همچون موزه کُــلمبا و در اثار معمارانی همچون کارلو اسکارپا به درکی عمیق از تعامل با مخروبه های تاریخی در قالبی مدرن رسیده باشیم، اما همچنان به واقع نمی دانیم با مخروبه های مدرن چه کنیم.
چه حسی دارید وقتی می بینید می خواهند ساختمان برج کپسولی ناکاگین را تخریب کنند؟
برج کپسولی ناکاگین ماحصل جنبش متابولیسم است؛ من این برج را وقتی خیلی جوان بودم ساختم، سال 1972 بود. من خیلی شفاف نظریه ام را همان زمان مطرح کردم، اگر هر 25 سال یکبار کپسول ها را تعویض کنیم، می توان این ساختمان را تا 200 سال سرپا نگهداشت.
من این ساختمان را به عنوان مثالی از معماری پایدار مطرح کردم، این ساختمان در نوع خودش اولین ساختمان با این پرداخت معمارانه در جهان بود و یکی از دلایل پافشاری بسیاری از مردم برای حفظ ان دقیقا همین است.
جایگزینی کپسول ها برای هر یک از دو برج می تواند سه تا چهار ماه زمان ببرد، اما پس از اتمام این فرایند می توان ساختمان را برای یک دوره 100 ساله زیست پذیر ساخت.
وقتی برج کپسولی ناکاگین را تکمیل کردید، بدان احساس تعلق می کردید و نسبت به سرنوشت ان خود را مسیول می دانستید؟
همان طور که گفتم، من این ساختمان را با این پیش فرض طراحی کردم که هریک از کپسول هایش پس از 25 سال تعویض شود، این خنده دار است که حدود 32 سال گذشته (این گفت و گو در سال 2007 انجام شده است) و هیچ کدام از کپسول ها تعویض نشده اند. این یک اشتباه به شدت مضحک بوده است. ببینید، حتی ماهواره هم تعویض می شوند، این وضعیت در مورد اتومبیل ها هم صلدق است، هوندا اتومبیل های بی نظیری می سازد، تویوتا، بنز و پورشه هم، اما همه این ها نیازمند نگهداری ممتد و تعویض قطعاتشان هستند. اگر این کار را انجام ندهید، شما حتما تصادف خواهید کرد. شما هر چیزی را طراحی می کنید تا از ان مراقبت کنید.
اتووود در یک نوشتار با عنوان "جنبش متابولیسم و زایش تکنوتوپیا؛ از اپیستمه تا تعرض یا چگونه تکنولوژی از خود عبور کرد؟" که در سه بخش [اول، دوم و سوم] تنظیم شده است به جنبش متابولیسم پرداخته.