انچه پیش امد، اما، مسکن را از منظری معرفت شناسانه بررسی کرده است؛ رویکردی دانش محور، با این پرسش که ما چه می دانیم و انچه می دانیم چگونه رقم می خورد، رویکردی مبتنی بر دیسیپلین های تفکیک کننده و بعضا غیر مرتبط که نهایتا به صورت بندی هایی تقریبا تصنعی منتج می شوند، صورت بندی هایی که موجود انسانی را بدون در نظر گرفتن تمامی شیوه های بودن و هستی اش، صرفا بر اساس و با هدف به حداقل رساندن انتخاب های اشتباه و غیر حقیقی اش و نوعی استانداردْسازی، تحلیل می کند و هستی انسان را مشروط و بعد تجربه شخصی را بی نهایت رقیق می سازد. در این رویکرد ما برای رسش به شی نوعی غربال یا گذر تحلیلی و فرادستانه اعمال می کنیم و مسکن را از منظری خاص مثلا، جامعه شناسی، تفسیر می نماییم حالا انکه می توان بلاواسطه و بلافصل به سوی خود شی جهت گرفت و بر اضطراب و اضطرار ناشی از فروپاشی رابطه مستقیم میان انسان و شی فائق امد، یعنی رویکردی پدیدارشناسانه  در مواجه با مسکن اتخاذ نمود.

پدیدارشناسی مطالعه سیاقی است که بر قرار ان اشیا بر تجربه ما پدیدار می شوند، مطالعه تجربه ایست که هوشیارانه و شهودی رقم می خورد و البته از چشم اندازی فردی، درونی و متکی به اول شخص، در این تجربه اشیا به واسطه رابطه ی پدیداری که با لایه های مختلف روان، روح، کالبد و زیستْ شناسیِ خودِ انسان برقرار می کنند معنا می یابند، حضورِ انسان به شی، بعد ادراکی تازه ای می دهد.

بر قرار آرایه های پیش امده، مسکن یک متنِ باز است که به واسطه حضور ما ـ چه طراح و چه ساکن ـ می اندیشید یا فلسفه ورزی پیشه می کند، یعنی ما با حضورمان بر وسعت ذاتی مسکن سایه می افکنیم، در یک چنین وضعیتی ویلا ساووا (1931) ی لوکوربوزیه، تمام شئون ارتباطی لوکوربوزیه با جهان پیرامون که از معبر ماشین می گذرد را به عینیت می رساند، کابین شخصی (1952)؛ کلبه ای که لوکوربوزیه برای "لمس هر انچه در جریان است" در سواحل جنوبی فرانسه برای خودش طراحی کرده است نیز لوکوربوزیه است، این بار اما از منظر هستیْ شناسیِ جدید لوکوربوزیه ای که ابعاد توحش انسان، حین جنگ جهانی دوم را هوشیارانه تجربه کرده است.

در مثالی دیگر می توان به خانه شیشه ای طراحی شده توسط فیلیپ جانسون اشاره کرد که در سال طراحی 1949 شد تا طراح ان به قول انتونی وایدلر:"مابقی عمر حرفه ای اش را در ان به تقلا میان مدرنیسم و پست مدرنیسم بگذراند" و باز هم در مثالی دیگر می توان به برج بولینگنِ (1950) کارل گوستاو یونگ در ساحل دریاچه زوریخ اشاره کرد، بنایی که مگی هاید و مایک مک گینس در کتابشان در مورد یونگ اینگونه توصیفش کرده اند:"بولینگن، با سکوت رفتگان، مامن روحانی یونگ شد، این خانه برق و اب لوله کشی نداشت و هر چه بیشتر یونگ را با طبیعت و شخصیت شماره 2 او یعنی "پسرِ سالمندِ مادر" نزدیک می کرد. ساختمان اصلی کوتاه و کوچک بود، این ابعاد نشانگر درونْ گرایی خود او بود، اما پس از مرگ همسرش در سال 1955 که یونگ هشتاد ساله بود، ان قدر احساس اطمینان نمود که یک طبقه دیگر به ان اضافه کرد. این کار نشان دهنده گسترش آگاهی شخصی اش در کهنسالی بود، احساس تولدی دوباره در سنگ همچنان که رشد شخصی خویش را کامل می کرد و به مرگ نزدیک می شد."

سیر همْ تابی ساکن و مسکن در بلندای تاریخ ادامه یافته است با لوودویگ ویتگنشتاین و خانه ویتگنشتاین ها (1928)، میس ون دروهه و خانه فارنس ورث (1951)، پیتر آیزنمن و مسکن شماره شش(1975) ، رم کولهاس و ویلا دالاوا (1991)  و البته خانه ی بوردو (1998) مسکنْ دفتر کار پیتر زمتور، لودویگ ویتگنشتانین و کلبه اش در شولدن نروژ، و البته مارتین هایدگر و کلبه اش در جنگل سیاه، در تمام این اثار کیستی هستنده، به مسکن انجامیده است و سکناگزیدن هستنده به بَرْساختن مسکن منتهی شده.