فرای اوتو به عنوان چهلمین معمار دریافت کننده ی پریتزکر پرایز، دو هفته پیش از اعلام رسمی مقرر شده، معرفی شده است. این خبر ناگهانی به دلیل درگذشت نابهنگام این معمار و مهندس سازه ی آلمانی که بیش تر برای ساخت استادیوم المپیک مونیخ سال 1972 شناخته شده، اعلام گشته است.

هیئت داوران میگوید:" در طول زندگی خود، فرای اوتو سازه ها و فضاهای بی سابقه، تخیلی و تازه ای را تولید کرده است. او همچنین دانش ایجاد کرده و تاثیر عمیقی به جای گذاشته است: نه در فرم هایی که کپی می شوند، بلکه از طریق مسیرهای متعددی که توسط تحقیقات و اکتشافات او فراهم شده اند."

"او در رشته ی معماری نه تنها ماهر و با استعداد، که سخاوتمند بوده است. برای ایده های رویایی، ذهن پژوهنده، اعتقاد به اشتراک گذاری آزادانه ی دانش و اختراعات، روحیه ی همکاری و استفاده ی صحیح از منابع، پریتزکر پرایز معماری 2015 به فرای اوتو تعلق می پذیرد."

با آنکه متاسفانه وی پیش از مراسم رسمی اهدای جایزه درگذشت؛ اوتو از طریق مدیر اجرایی پریتزکر پرایز، مارتا تورنه که جهت ابلاغ برنده شدن وی به خانه ی او در وارمبورن سفر کرده بود؛ از پیروزی خود مطلع شده بود.

او کمی پس از ملاقات با تورنه گفته بود:" من حالا از دریافت این جایزه بسیار خوشحالم و از هیئت داوران و خانواده ی پریتزکر بسیار متشکرم. من هرگز چیزی برای به دست آوردن این جایزه انجام نداده ام. هدف معماری من، طراحی نوع جدیدی از ساختمان ها برای کمک به مردم فقیر به ویژه مردم گرفتار در بلایای طبیعی و فجایع بوده است... شما اینجا یک مرد شاد را می بینید."

فرای اوتو، تقریبا 90 سال پیش در آلمان به دنیا آمد و زندگی حرفه ای طولانی خود را صرف تحقیق، تجربه و توسعه ی حساس ترین معماری نمود که بر تعداد بی شماری در سراسر جهان تاثیر گذارده است. درس های آثار پیشگام او در زمینه ی ساختارهای سبک وزن، سازگار، قابل تغییر و با بهره گیری هوشمندانه از منابع محدود، مطابق با معماری امروز می باشند، زمانی ارائه شده اند که از اولین آن ها بیش از 60 سال می گذرد. او تعریفی از معمار را در بر می گیرد که شامل محقق، مخترع، فرم یاب، مهندس، سازنده، معلم، همکار، طرفدارحفظ منابع طبیعی، انسان و خالق ساختمان ها و فضاهای به یاد ماندنی، می باشد.

او اولین بار، برای سازه های چادری خود که در پاویون های نمایشگاهی موقت استفاده می شدند؛ شناخته شد. سازه های نمایشگاه های باغ فدرال آلمان و دیگر جشنواره های دهه ی 1950، کاربردی، زیبا و سقف های شناوری بوده اند که به نظر می رسید با تلاشی کم، سرپناهی را شکل می دهند که پس از استفاده در رویدادها به راحتی قابل جمع کردن می باشند.