روزهای پایانی اسفند 1393 است و به نهمین سالگرد دیدار از هیجان انگیز ترین اثر معماری که تا کنون تجربه کرده ام نزدیک می شویم..... نوروز 1385 بود که به همراه همسرم در نزدیکی کازرون، دیداری از محوطه 200 هکتاری شهر باستانی بیشاپور داشتم و تجربه فضایی حضور در نوازشگاه آب .

خیلی ساده.... راهرویی به سمت پایین با 24 پله و ورود به ساختمانی سنگی با فضایی مکعب شکل بی سقف به اندازه های 14* 14*14 متر که 6 متر از ارتفاع آن در زیر دل زمین است. در بستر آن گودی ای است برای حضور آب به عمق 40 سانتیمتر که پیرامون آن سکویی است به عرض 140 سانتیمتر و در میانه هر ضلع این فضا راهرویی است برای ورود آرام آب از رودخانه بیشاپور . اما آبی که از این راهرو ها می آید از دریچه های سنگی ای عبور می کند تا « آب » بدون حباب و صدا در جریان باشد .... و همه این ها ساخته شده است فقط برای نوازش، نیایش و ستایش آب در فضایی آرام .

شگفت زده شدم، هیجان زده شدم ، شاد شدم .... در برابر اینکه .... چگونه معمار این ساختمان هوشمندانه ، به سادگی و به زیبایی - فضایی برای ستایش و احترام به آب را طراحی کرده است ، چه فن آوری ساده و خلاقانه ای برای حضور آرام آب به کار برده ، چه ابعاد و تناسبات فضایی فوق العاده ای ! چه مردمان فرهیخته ای که نوازشگاه آب دارند ! جامعه روزگار ساسانی تا چه اندازه به ثبات رسیده است که فرصت ساخت چنین ساختمانی را یافته است !.... چه مردمی ! چه کارفرمایی ! چه معماری ! چه اثری !