برای مدتی یک سوال ذهن مرا بخود مشغول کرده بود که لحظه "تولد فضا" چه زمانیست؟ یا به بیان دیگر فضا چگونه با استفاده از حداقل عناصر شکل می گیرد؟
یک سفر و تجربه حاصله اش دریچه تازه‌ای به ذهن من گشود، تجربه حضور در مرز بین معماری، شهر و تندیس در اثر انیش کاپور در شهر شیکاگو واقع در پارک میلینیوم.
این اثر حضور پویایی است شامل همه پیرامونش و پیوسته در حال تغییر، چرا که نه تنها مردم و شهر را در خود جای می دهد بلکه زمان و نور را طی روزها و فصول متمادی به نمایش می گذارد. اثری که آسمان را به زمین پیوند می دهد. این عنصر یگانه، انسان و شهر را در پیکری واحد جای می دهد و در حالیکه انعکاس زیبایی از خط آسمان شهر را نشان می‌دهد، انسان روبرویش را نیز در این تصویر بی مانند سهیم می کند.
این اثر همچون متنی می‌شود برای حضور پرشور مردم همزمان با هیاهوی پیوسته شهر، شی‌ای که در انحنای میانه‌اش فضایی بوجود می‌آورد که انسان را تا بینهایت تکرار می‌کند. این شی در دو نقطه جانبی با زمین در تماس است و آسمان را در همین دو نقطه به زمین متصل می‌کند و پهنه‌ای گسترده برای رقص بی پایان و زیبای ابرها بوجود می‌آورد.
این فضا کشف تازه‌ای بود برای من تا یکی از لحظات نابی که فضا با حداقل عناصر و در اینجا تنها با یک عنصر متولد شود را تجربه کنم. عنصر یگانه‌ای که نه تنها فضای منحصر بفرد خلق می‌کند بلکه همه پیرامونش را نیز در بر دارد، این اثر آنچنان هوشمندانه است که هر بیننده‌ای را مبهوت خود می کند، فضایی که من به دنبالش بودم نه در معماری که در مرز بین تندیس و شهر یافتم.
کلیدواژه: آنیش کاپور. دروازه ابر