معماریِ جان های‌دوک منطبق بر هنر و شاعرانگی و مبتنی بر فرمِ ساخته شده است. طرح‌های او اغلب نقشی روایت‌گر دارند و همان‌قدر که فرم و فضا در آن‌ها اهمیت دارد، معطوف به افسانه و خیال هستند. های‌دوک سازه‌هایی خلق می‌کند و به هر یک شخصیتی می‌بخشد که معمولاً برای مدتی کوتاه در شهر سکنی می‌گزیند.
های‌دوک مجموعهای از سازه‌های موقتِ معمارانه دارد که از بیست و شش سازه‌ی بزرگ‌مقیاس تشکیل شده است. از این مجموعه تنها دو سازه تحتِ عناوین "خانهی خودکشی" و "خانهی مادرِ خودکشی" باقی مانده است که در تاریخِ معماری از جایگاهِ ویژه‌ای برخوردارند. چرا که از ساختمان کوچک‌تر، از مدل بزرگ‌تر و فراتر از مجسمه‌اند و ترکیبی از خصایص هر سه را در بر می‌گیرند. بسیاری از این ساختارها به تلاشِ دانش‌جویان، آموزگاران و دیگر هوادارنِ آثارِ های‌دوک ساخته شده‌اند و در شهرهای برلین، میلان، بوستون، اسلو، فیلادلفیا، لندن، بونوس آیرس و پراگ به نمایش گذاشته شده‌اند.
"خانهی خودکشی" و "خانهی مادرِ‌خودکشی" ملهم از مرگِ یک دانش‌جوی دانشگاه پراگ به نام "یان پالاخ" در سال ۱۹۶۹ شکل گرفتند. خودسوزیِ پالاخ در اعتراض به تهاجمِ شوروی به کشورش در میدانِ اصلیِ پراگ منجر به مرگ او شد. به مثابه واکنشی به شعر"خاکسپاریِ یان پالاخ" سروده‌ی "دیوید شاپیرو" یار و هم‌کارِ های‌دوک، او این دو سازه را در قالب طرح‌واره‌هایی بر کاغذ پیاده کرد. این دو شخصیت بعده‌ها در قالب بازیگران اثرِ دیگر های‌دوک با عنوان "بالماسکه‌ی لنکستر/هانوفر" (۱۹۸۲) ظاهر شدند. ویدیوی کوتاهی که بر اساس این اثر ساخته شده است را می‌توانید از این‌جا ببینید.
در سال ۱۹۸۶ گروهی از دانش‌جویانِ جورجیاتک با راهنمایی پروفسور جیمز ویلیامسون و با همکاری های‌دوک ساختِ این دو سازه را آغاز کردند که در حدود چهار سال به طول انجامید. این سازه‌ها از آهن و چوب و در ابعاد ۳/۷ * ۷/۲ * ۷/۲ متر ساخته شدند و متشکل از چهل و نه میله‌ی میخ‌مانند هستند که طول بلند‌ترینِ آن‌ها به ۴ متر می‌رسد. فاصله‌‌ای که برای نصب این سازه‌ها در مقابل یک‌دیگر در نظر گرفته شده معادل ۴ الی ۵ متر است. "خانهی خودکشی" (با میله‌های زاویه‌دارو و مورب) مهر و موم شده تا بازدیدکننده تنها بتواند تجربه‌ی ساکنِ مدفون را تصور کند. نفوذ به "خانهی مادر" (با میله‌های عمودی) از خلالِ یک ورودیِ کوچک امکان‌پذیر است. در فصای رحم‌مانندِ آن یک سکوی برجسته به بازدیدکننده اجازه می‌دهد تا از یک روزنه‌ی کوچک به خانهی روبه‌رو بنگرد که در واقع تنها چشم‌انداز ممکن است.
در سال ۱۹۹۰ این سازه‌ها به‌طور موقت در کالجِ معماریِ جورجیاتک به نمایش گذاشته شدند و پس از آن در سال ۲۰۰۳ به‌عنوانِ قسمتی از نمایشگاه Sanctuaries (نمایشگاهی از آثار متاخر جان های‌دوک) در موزه‌ی ویتنی نیویورک مورد استفاده قرار گرفتند. آثار های‌دوک در حال‌ِ حاضر بخشی از آرشیو CCA است. به دعوتِ رییس‌جمهورِ وقت چک، واتسلاو هاول، در سال ۱۹۹۱ ورسیونِ دیگری از این دو اثر ساخته شده و به‌طور موقت در باغ سلطنتی قلعه‌ی پراگ به نمایش گذاشته شد. ایلن بینه از این رویداد مجموعهای عکس تهیه کرده است که می‌توانید در این‌جا ببینید.