هم‌زمان با ویلا ساووای لوکوربوزیه و ویلا توگنداتِ میس، ویلا مولر ساخته شد که نمایان‌گرِ تعبیرِ ادولف لوس از خانه‌ی مدرن است؛ خانه‌ی مدرن در عصری که کارخانه‌دارانِ پیشرو و صاحبانِ متمولِ صنایعِ کارفرمایان اصلیِ مدرنیست بودند. در موردِ لوس، کارفرما صاحبِ یک شرکتِ ساختمانی بود که به تولیدِ بتنِ مسلح اختصاص داشت؛ بنابراین ویلا مولر مشخصاً آینه‌ی تمام نمایی درخورِ این مجموعه بود.

درحالی که فرانک لوید رایت می‌کوشید تا حدِ مطلوبِ  بی‌مرزی میانِ درون و بیرون را به بهترین نحو اجرا کند، لوس تعمداً فضای عمومی را بیرون از خانه و تا جایِ‌ ممکن به دور از فضایِ داخلی‌ـخصوصی نگاه می‌داشت. "ساختمان باید از بیرون خام [ابله] باشد و درونِ آن پرده از غنای بنا بردارد."

ویلا مولر از بیرون با شکلِ مکعبی‌، سقفِ مسطح، تراس‌ها، پنجره‌های بی‌قاعده و نمای سفیدش شناخته می‌شود. فضای داخلی ویلا مولر هم‌زمان سنتی‌ و اصیل‌ است: مصالحِ گرم، غنی و آرامش‌بخش در کنارِ آمیزه‌ای از سبک‌های سنتی مبلمان. لازم نیست تا کاربر خود را با بعضی شیوه‌های زندگیِ مدرن تطبیق دهد. از سویِ دیگر برنامه‌ریزیِ فضایی ساختمان، نهایتِ خلاقیتِ لوس است.

ویلا مولر،‌در نگاهِ شخصِ لوس، به‌ترین کاربستِ برنامه‌ریزیِ فضاییِ او یا "رامپلان" است:

"معماریِ من نه با طرح و ترسیم که با فضاها شکل می‌گیرد. من پلان‌ها، نماها و مقاطع را ترسیم نمی‌کنم... برای من طبقه‌‌ی همکف، طبقه‌ی اولی وجود ندارد... تنها و تنها فضاها، اتاق‌ها، سالن‌ها و تراس‌های به‌ هم پیوسته‌ی متوالی اهمیت دارند... هر فضا ارتفاعِ خاصِ خودش را می‌خواهد... این فضاها به هم متصلند تا فراز و فرود از نظر دور بماند و هم‌زمان کارکردی باشد."

این طراحیِ فضایی با استفاده از مرمرهای باشکوه، چوب و ابریشم "طراحیِ معماریِ خلاقانه را با انگاشتِ فرهنگی‌ای پیوند می‌زند که طبقه‌ی متوسطِ رو به بالا از خود دارد." (آگوست سارنیتز)

 لوس از سطوح مختلفِ رامپلان برای خلقِ "گذرگاهی معمارانه" از بیرون به درون استفاده می‌کند. اولین راهِ ورودی در ترازِ پایین قرار گرفته و در آن از رنگ‌های تیره و تاثیرگذاری چون سبز/آبی استفاده شده است. این معبر به فضای رخت‌کن ختم می‌شود که جداره‌های آن روشن‌تر و به رنگ سفیدند و یک پنجره‌ی بزرگ دارد، اما همچنان در پایین‌ترین تراز قرار گرفته است.

در انتهای راهرو پلکانِ حقیری تعبیه شده که بازدیدکننده را با چرخشی ۹۰ درجه، از میانِ ستون‌های مرمرین عبور داده و به سمتِ فضای نشیمن هدایت می‌کند. این مسیر (رامپلان) با گذر از فضای غذاخوری به سمت طبقاتِ بالا ادامه دارد و چشم‌اندازهای غریب و جذابی برای اتاق‌های مجاور فراهم می‌آورد. در بالاترین تراز نیز تراسی قرار دارد با "پنجره"ای که در یک دیوارِ بی‌آلایش تعبیه شده و منظری از کلیسای جامعِ پراگ را پیشِ رویِ بیننده قاب می‌کند. 

اتووود پیش از این در این خبر نیز به معرفی این پروژه پرداخته است.