صندلی لاله ای تحول و پیشرفت دیگری بود در سلسله ای از طراحی های مبل و صندلی که ارو سارینن در طول ایام فعالیت خود نسبت بدانها اهتمام داشت، و نشان بارزی بود از جست و جوی دایم وی به دنبال فرم های پیوسته و منسجمی که در عین کاربردی بودن مقایسات مربوط به بدن آدمی هم در آن ها رعایت شده باشد. سارینن می گفت: " می خواستم یک بار دیگر یک صندلی همه کاره بسازم."

انتقال ایده ها از معماری به طراحی و بالعکس بر اعتقاد سارینن نسبت به امکان ایجاد وحدت فرمال در فضای خارجی در مقابل فضای داخلی ، طراحی محصول خانگی در مقابل طراحی شهری، در مواجهه با درکی از معماری که آن را به صورت فعالیتی منسجم و مرتبط و مولد مصنوعاتی در ابعاد مختلف تعریف می کرد، از میان می روند.

این واقعیت که صندلی لاله ای در نیویورک از مفهومی واحد سرچشمه گرفته اند، که عبارت باشد از ادغام عناصر سازه در فرم های منفرد و مستقل، سرمشق این نگاه جامع به مقوله ی طراحی است. از نظر سارینن، صندلی را بدا نمی شد سرسری گرافت.

انتظاراتی که از کاربرد صندلی داشت عدول ناپذیر بودند: صندلی باید برای بدن های مختلف راحتی را به ارمغان آورد؛ مصالح امروزی در ساخت آن به کار رفته باشد؛ صندلی به عنوان محصولی که صورت انبوه تولید می شود باید کاملا غیر شخصی و مناسب محیط های مختلف باشد؛ صندلی باید به عنوان بخشی از فضای داخلی لحاظ گردد؛ و سرانجام این که باید برای پایه ی صندلی هم فکری کرد و با آن به تفاهم رسید. پروتوتیپ به هر پنج پرسش بالا پاسخ می گفت.

مدل قالبی صندلی لاله ای از جنس فایبرگلاس است که روی پایه ای از آلمینیوم ریخته نصب شده، که وزن صندلی و فرد را به طور یکنواخت در کف توزیع می کند. سارینن پس از چندین ترسیم و طراحی، ساخت ماکت های یک چهارم تا ماکت هایی با تناظر یک به یک، از نسبت صندلی و محیط داخلی اطرافش اطمینان حاصل کرد. سارینن با استفاده از این صندلی ها در خانه ی شخصی اش در بلومفیلد، ضامن ثبات و استحکام آن ها شد. تست های اضافی تحمل نیز که انعطاف پذیری این صندلی را به محک آزمون زدند، هیچ نشانه ای دال بر زیان بار بودن صندلی نیافتند.