ورود موفق و پراهمیت پایانه مسافربری بین المللی یوکوهاما محصول روش شناسی معمارانه مبتکر و تفکر آگاهانه اجتماعی است. این ترمینال فوتوریستی( آینده گرا) که در سال 1995 توسط دفتر اف او اِی طراحی شد، یک نمونه نوخاسته از زیرساخت حمل و نقل را ارائه کرد. طراحی برجسته و با تکنولوژی پیشرفته، افق های جدیدی برای فرم معماری گشود و به طور همزمان مسئولیت اجتماعی پروژه های بزرگ مقیاس در توسعه دادن فضاهای شهری عمومی را به یاد آورد.
برنده شدن در این مسابقه معماری طراحی ترمینال، نیازمند تیمی همانند این زوج، یعنی فرشید موسوی و آلخاندرو زائرا پولو، برای بازنگری قالب ایجاد شده در طراحی پایانه بود. پروژه در سایتی مهم در کنار آب و در دومین شهر مشهور ژاپن واقع شده است. کمیسیون برگزاری مسابقه 660 شرکت کننده از سرتاسر جهان را جذب کرد که بزرگ ترین مسابقه بین المللی کشور تا به آن زمان بود. این پروژه بزرگ به طول 430 متر، 8 سال به طول انجامید و با هزینه 150 میلیون یورو به اتمام رسید و همچنین دفتر اف او اِی به طور موقت برای نظارت بر ساخت به یوکوهوما نقل مکان کرد. بازگشایی این پایانه به روی عموم در سال 2002 بود که با بازی فینال مسابقات کاپ جهانی که تنها چند مایل با خط ساحلی فاصله داشت، همزمان شد.
ظهور و پیدایش برجسته این پایانه مسافربری تنها توسط پیشرفت های قابل توجه در طراحی به کمک رایانه امکان پذیر شد. این پروژه ابتدا در مقطع طراحی شد، با یک سری سطوح فوق العاده ی پیچیده که به آرامی خم می شوند و تا می خورند و معماری قابل سکونت را به وجود میاورند. بالای عرشه دید، مصالح کف به مانند نوسانات یک موج، برای ایجاد راه ها و روزنه ها به فضاهای بزرگ و محصور پایینی، بالا و پایین می رود. این تغییرات در نما، گاه بسیار ظریف و ناملموس و گاه بسیار واضح و ملموس، اساس زبان معمارانه بدیعی بودند که برای این پروژه اختراع شد.
ساختمان متشکل از سه طبقه است. بالای پارکینگ طبقه اول، در فضای وسیع طبقه میانی، فضاهای اداری و خدماتی می باشند که شامل: بلیط فروشی، گمرک، مهاجرت، رستوران، خرید و فضای انتظار است. تیرهای فولادی که دهانه های سقف را می پوشانند، حس سنگینی و وزین بودن را به فضا اضافه می کنند که این در تضاد آشکارا با عرشه دید است، که حس سبکی، انعطاف پذیری و نرم بودن سطوح را می دهد. ارتباط طبقات از طریق رمپ های با شیب آرام صورت می گیرد. همان طور که معماران این پروژه آن را در جهت سیرکولاسیون پیوسته و چند جهته، از پله، مناسب تر دیدند.
یک سیستم سازه ای منحصربه فرد متشکل از صفحات تاشده فولادی و شبکه های بتنی، ساختمان را نگه می دارد. مصالح قوی، نیاز به تقویت عمودی را کم می کند و بیش ترین فضای باز در طبقات را به ما می دهد. طبق گفته معماران این پروژه، طرح سازه ای به طور خاص در مقابله با حرکات ناشی از نیروهای جانبی زلزله طراحی شده ؛ پیش شرطی در طراحی که برای ساختمان های با این مقیاس در ژاپن اهمیت دارد.
سیرکولاسیون این مجموعه همانند یک دیاگرام لوپ (چرخه ای) به هم پیوسته عمل می کند، به طوری که هرگونه ایده حرکت طولی و جهت دار را رد می کند. بازدیدکنندگان در مسیرهایی قرار می گیرند که قبل از رسیدن به هر مقصدی به صورت افقی و عمودی پیچ و خم پیدا می کند، و خط افق آن ها در فضا به طور قابل مقایسه ای پیچاپیچ و غیر مستقیم است. برای همه پیچیدگی های بی نظم مصالح و حرکت های فرمی، سادگی این دیاگرام (سیرکولاسیون) یک حس وضوح و روشنی می دهد، و فرآیندی که طی آن ساختمان پدید آمده است را نشان می دهد.
شاید بهترین نقطه قوت در کانسپت این پروژه، ارتباط مهم آن با اسکله شهری باشد. این پروژه به راحتی از همسایگی آن قابل تشخیص هست و ارتفاع آن به نحوی محاسبه شده که پیوستگی و ارتباط آن با ساحل حفظ شود و همچنین دید بصری از درون شهر به آن بدون مانع باشد.
این پایانه، پس از اتمامش برنده جوایز متعدد بین المللی شد و شهرت چشمگیری برای دفتر اف او ِای، زائرا پولو و موسوی آورد و همچنین نقش محدود پروژه های زیرساخنی عمومی را به چالش کشید.