آنتونی گائودی ابتدا از سوی برادرزن یوسبی گوئل ماکسیمو دیاز د کویخانو که بعدها از سوی پادشاه اسپانیا لقب مارکیز کومیاس گرفت برای اجرای این پروژه دعوت شد. این ساختمان را به خاطر ظاهرش الکاپریچو نامیدند.

خانه از چوب شاه بلوط و در شیب یک تپه قرار گرفته بود. گائودی در ساخت بنا با در نظر گرفتن شیب نمای شمالی آن را به سوی یک دره ی سبز که به طرف دریا ختم می شد قرار دارد. او ساختمان را با آرایشی نسبتا افقی سازمان داد: سمت و سوی آن را طوری تنظیم کرد تا نواحی فعالیت روزانه ی ساختمان به سمت دره دید داشته باشند و از شیشه های دوجداره استفاده کرد.

قسمتی از ساختمان به وسیله حفاری و بسط زمین فراهم شد که شامل دیوار جسیم بلندی می شد که به عنوان نشیمن فضای  باز در باغچه ی پشتی خانه هم عمل می کرد. دیوارهای خارجی که ویلا را جمع و جور می کرد با نوارهای افقی نقش و نگاردار تزئین شده بود. سردر اصلی در طبقه همکف به وسیله ی یک برآمدگی از سنگ های خشن بریده شده به رنگ خاکستری و زرد اخرایی پوشیده شده است. طبقه ی اول ورودی اصلی و سراسر قسمت های دیگر شامل ترتیب و توالی آجرکاری رنگین کمانی با پس زمینه ی روشن و رج هایی از کاشی صورتی است. بیشتر تزئینات عبارت از حجاری برجسته ی گل آفتابگردان یا برگ های آن است.

توزیع منطقی اتاق های داخلی شبیه ویکنس است: آشپزخانه و اتاق های خدماتی در زیرزمین هستند. طبقه ی اول یک پذیرش بزرگ و اتاق سیگار کشیدن دارد که با طاق های سبک عربی از مرمر سفید با اندود گچ پوشیده شده اند. برش پایینی دیوارها با کاشی سفالی نقاشی شده تزئین شده و قسمت بالایی با خمیر کاغذ پوشش یافته است. ساختمان اتاق های مهمان زیادی دارد در ویلا یک سری اتاق خواب منتهی به حمام طراحی شده که توسط اتاق های رابط به دو نشیمن بزرگ که کانون اصلی خانه هستند متصل می شوند.

اجرای ساختمان توسط گائودی انجام نشد بلکه کریستوبال کاسکانته هم کلاسی گائودی در دانشگاه آن را طبق ماکت تفصیلی و دقیق گائودی ساخت.