ساختمان لارکین بیش از هر تک ساختمان دیگری در قرن بیستم بر تمامی جوانب معماری تاثیر گذاشت. رایت می نویسد: "ساختمان لارکین، ساختمانی ساده و فراهم آمده از شرایط کاربردی و اصل منفعت طلبی است، نمای بیرونی آن یک صخره ی آجری یکپارچه و بسیار ساده است که تنها عنصر تزئینی در آن همان جناح مرکزی ست که به یاری نیم ستون های حجاری شده در دو انتهای بلوک اصلی شکل گرفته است. ماشین آلات سیستم های جانبی، لوله هایی که به صورت گذری مورد استفاده قرار گرفته اند، سیستم گرمایش و تهویه ی مطبوع، پلکان هایی که به عنوان راه خروج اضطراری مورد  استفاده دارند همگی در پلان تعریف شده اند و بیرون از ساختمان اصلی در چهار گوشه ی بیرونی قرار گرفتند، به این ترتیب نور میگیرند."

"فضای داخل ساختمان اصلی به این ترتیب یک سالن منفرد بزرگ را تشکیل می دهد که طبقه ی اصلی در آن عبارت باشد از گالری هایی که به یک محوطه ی مرکزی بزرگ باز می شوند، محوطه ای که آن هم از بالا نور می گیرد.  همه ی پنجره های مربوط  به گالری های مختلف طبقات دو و نیم متر بالای کف شروع می شوند، و فضای زیر آن ها برای قرار گرفتن فایلرهای فلزی مورد استفاده قرار می گیرد. قاب پنجره ها مضاعف و کل ساختمان در برابر گرد و غبار، بو و صدا عایق بندی شده است. هوای تازه از طریق میله هایی که روی پشت بام نصب شده اند از بالای زمین به درون میکده می شود."

نوآوری های بسیاری در ساختمان اداری لارکین هست که آن را از جنبه های مختلفی به "اولین نمونه در نوع خود" بدل ساخته است: مبلمان اداری در آن تماما از فلز ساخته شده است، در ساخت آن مکانیسم تهویه ی مطبوع به کاررفته است، به جای توالت معمولی پیشابراه دیواری با پارتیشن دارد (جهت سهولت در نظافت)، دیوارهای شیشه ای در قاب های فلزی با مفاصل تاشو قرار دارند که در بالا و پایین به قاب متصل شده اند.

گرایش کلی پلان محل که به صورت گالری های باز متوجه حیاط مرکزی در نظر گرفته شده، به نحوی است که نوعی حس همکاری خانوادگی را در میان کارمندان پدید می آورد، زیرا دفاتر خصوصی یا فضاهای دنج شخصی در آن پیش بینی نشده اند. این به خودی خود انقلابی در فکر صنعتی در عصری بود که کارفرما مطلقا از کارگر و کارمند جدا در نظر گرفته می شد.