این بنا نخستین ساختمانی بود که گائودی برای گوئل در داخل بارسلونا ساخت و نه در حومه ی شهر. کاخ گوئل در دوره ای حساس شکل گرفته بود که شهر در خلال نمایشگاه بین المللی، در حال پیشرفت مدرنیسم در تمام زمینه های تکنولوژی و غیره بود. در این شرایط گوئل به فکر ایجاد مسکنی افتاد که موقعیت اجتماعی و اهداف فرهنگی او را به نمایش بگذارد. بنا به نوشته های مورخان، کاخ گوئل بسیار پر هزینه تمام شد و همسر گوئل نیز به آن بی علاقگی نشان می داد، زیرا بیش از اندازه بزرگ و تجملی بود و خود گوئل نیز مدت زیادی در آن به سر نبرد؛ هرچند کلکسیون آثار هنری و بسیاری از اشیای فرهنگی مختلفی را که طی سفرهای مختلف جمع کرده بود، در این مکان گرد آورد. زمین پروژه از پدر گوئل به ارث رسید. سپس گوئل تصمیم به ساخت در آن گرفت. با اینکه بنا در میان ساختمان های معمولی قرار گرفته بود، از طریق حیاط خلوتی به دیگر املاک گوئل راه داشت. این پروژه برای گائودی بسیار وقت گیر بود، چنانکه بیش از 25 طرح پیشنهادی برای نمای اصلی آن ارائه کرد.

 کار ساختمانی تا سال 1890 ادامه یافت، اما طبق تاریخ حک شده در نمای آن رسماً در سال 1888 در طی نمایشگاه بین المللی افتتاح شد. به دنبال آن، جنجال ها و درگیرد هایی ایجاد شد که با جزئیات کامل در نشریات محلی به چاپ رسید. زیبایی این پروژه بسیار با شکوه تر از یک خانه و بیشتر شبیه یک نمایشگاه مجلل بابلی با تزئینات گرانبها و نادر بود.

 نمای بسیار بلند طبقه ی همکف که از خیابان دیده می شود، با دو قوس سهمی شکل با ابهت و جذاب و درهای سنگین آهنی مشبک حکاکی شده، پوشیده شده است. قسمت بالایی درها با المان ها و اشکالی نمادین از بزرگان و گذشتگان با حرکتی سیال و ملایم قاب بندی شده است. برای بزرگداشت و نمایش غرور کاتالان، در فضای بین دو قوس سنگی، میله ای استوانه ای با نقوشی از گیاهان و حیوانات قرار دارد که یک عقاب بر فراز آن در حال اوج گرفتن است. تلفیق نوارهای آهنی مشبک و میله هایی که با طرح هایی از گیاهان و حیوانات تزئین شده اند به شاهکاری برای هنر حکاکی کاتالان تبدیل شده است. قسمت عقبی بنا با پیش آمدگی یکنواخت و متعادل ایوان بیرونی، به عنوان محلی برای نشستن طراحی شده که یک حائل چوبی با پشت پنجره ای های قابل تنظیم، آن را از محیط خارج جدا می کند.

 در طبقه ی زیرزمین، اصطبلی وسیع قرار دارد که دسترسی به آن از طریق رمپ حلزونی شکلی ممکن می شود. این رمپ با ستون های مستحکمی قطع شده و با قطر بیش از 1.4 متر انحنا پیدا می کند و پیش از رسیدن به سقف، شکل هرم ناتمامی را به خود می گیرد.

قلب ساختمان، آپارتمان وسیعی است که از لحاظ آکوستیکی و دید بصری کاملاً نسبت به خارج بنا حفاظت شده است و جزئیات تزئینی قابل ملاحظه ای با به کار گیری فنون پرسپکتیو و فرم اَشکال دارد که از اثر متقابل هنرهای نئوگوتیک، مدجنی و مدرنیسم نشأت گرفته اند. در مرکز آپارتمان اتاق وسیعی وجود دارد که با پنجره ها و نورگیرهایی که از خارج در سراسر قسمت فوقانی نصب شده اند جلب توجه می کند. طاسچه ها که از چهار رأس مکعب اصلی بالا آمده اند امکان نصب چهار قوس سهمی شکل را فراهم آورده و ساخت گنبد سهموی بزرگ ساختمان را نیز امکان پذیر ساخته اند. گنبد یک دریچه ی کوچک دارد که با کاشی های شش ضلعی مرمری قهوه ای رنگ پوشیده شده است و دریچه ی بزرگ منار فانوس در مرکز آن قرار دارد.این گنبد در طول روز مانند آسمانی درخشان است و زیبایی شب را نیز با لامپ هایی که در سراسر قاب هایش نصب شده است فراهم می کند.

  مهارت افسانه ای مانندی که در جنبه های فنی، ساختار استاتیکی، تهویه، عایق های صوتی و راه های روشنایی تجلی یافته، توانایی حرفه ای گائودی را در تمامی جزئیات نشان می دهد. نقطه ی اوج این توانایی ها تراس روی بام است که همیشه مورد توجه گائودی قرار داشت. بیست دودکش تهویه روی ساختمان و مخروط برج فانوس، به ساختاری بی قاعده از پیکره تراشی رنگین و جذابی تبدیل می شود و اجرام هندسی پیچیده با سرامیک ها و سفال ها و ستون های برهنه پوشیده شده اند.

 توجه و شگفتی بسیار ساکنان منطقه، در تعداد بی شماری از مجله های انگلیسی و آمریکایی بازتاب یافته است.این اثر به عنوان طرحی جامع از المان های کاتالان و نمادهای معماری رنشانسا و فرهنگ بلند پروازانه ی بورژواهایی که برای گرامیداشت زبان کاتالانی و حمایت عمومی از هنرمندانش تلاش می کردند مطرح شده است.

 کاخ گوئل همچنین تنها اثری است که به وسیله ی خود گائودی تکمیل شده و به صورت دست نخورده به ما رسیده است. این بنا در سال 1984 از طرف یونسکو به عنوان میراث جهانی شناخته شد.