مایورکا

1903 – 1914

در اواخر قرن نوزدهم، پدرکامپینس ای بارسِلو، اسقف مایورکا، توجه زیادی به مذهب کاتولیک رومی به خصوص در زمینه های رهبانیت نشان داد و دست به اصلاحاتی در زمینه ی آیین عبادی زد. یکی از چیزهایی که به ویژه توجه او را به خود جلب کرده بود، سنگ بزرگ جایگاه همسرایان بود که از آن برای قرائت احکام شورای کلیسا استفاده می شد و دید به طرف محراب را از محوطه ی طویلی که پرستش کنندگان در آن جمع می شدند، مسدود می کرد.

گائودی پیشنهاد کرد که سنگ جایگاه همسرایان را از صحن اصلی حذف کنند و اجزای آن را برای تزئین دیوارهای محراب به کار برند. او دو اِلمان تزئینی بزرگ بالای محراب را که رِتابلی نامیده می شدند و یکی به سبک گوتیک و دیگری باروک بود، حذف کرد. همچنین پنجره های بزرگی کلیسای سلطنتی ساخت و پیشنهاد نصب یک محراب جدید و مرتفع را ارائه کرد. گائودی لژهای همسرایان را به پشت جایگاه کشیش انتقال داد و دو مقبره سلطنتی هایمی دوم و هایمی سوممایورکا را در نیایشگاه تثلیث طراحی کرد. این پروژه با طرح قاب های مزین شیشه ای پنجره ها و نصب مصنوعات مذهبی در اطراف کلیسا پیچیده تر و مجلل تر می نمود.

البته این پروژه به طور کامل اجرا نشد: کار تا سال 1914 به خاطر سختی ها و مخالفت هایی که وجود داشت بسیار کند پیش می رفت. البته گائودی چند سال پیش از آن، خود را از این پروژه کنار کشیده و تلاش خود را بر سر ساگرادا فامیلیا متمرکز کرده بود.

گائودی با کمک استادکاران محلی و دستیاران وفادارش، به ویژه هوهول، سکوی همسرایان و قسمت های دیگر را از هم باز کرد و سپس آن ها را مجدداً با سبکی آزاد در جایگاه کشیش، در اطراف محرابی جدید که خود طراحی کرده بود، اجرا کرد. دو کار جدید و مهم گائودی، یکی ساخت لوستر چند طبقه و بسیار مجللی بود که در وسط محراب نصب شده و با یال هایی پوشیده از پیکره های نمادین تزئین شده بود و دیگری پنجره های کلیسای سلطنتی بود که تداعی کننده ی باکره لورتو بودند. در این پروژه ها گائودی موفق شد با استفاده از شیشه های چندلایه و تزئین شده با طرح ها و پیکره هایی انتزاعی، جلوه ای بسیار نو و امروزی در آثار خود به نمایش بگذارد.