متابولیسم جنبشی بود که در ژاپن پس از جنگ جهانی دوم به
سرعت فراگیر شد، متابولیست ها تلاش می کردند طبیعت شهر ژاپنی و همچنین فرم های قابل
ساخت ژاپنی را از نو مفهومی کنند، از این نظر این جنبش برای تاریخنگاری معماری
مدرن ژاپن بی نهایت مهم است. متابولیست ها در دهه 60 اوج گرفتند، درست در بحبوحه ی رشد عظیم اقتصادی ژاپن و در
زمانه ای که مردم اینده ای خوشایند را در دسترس می دیدند. متابولیست ها باور
داشتند، تحقق این تصویر ایده ال به واسطه همْ خوان و همْ بند کردن قدرت و سرمایه
امکان پذیر است. این بارزه به وضوح در مدل ساختمان های متابولیست ها مشخص است، یک
هسته مرکزی که کپسول های زیستی پیرامون ان چیده و جادهی می شوند و از این طریق
ساختمان هایی به وجود می ایند که می توانند به سادگی و متناسب با تغییراتی که در
جامعه ایجاد می شود تغییر کنند. اینگونه از زیرساخت ها صرفا زمانی می توانند
تاثیرگذار باشند که بر دوش قدرت نواوری و خلاقیت عمومی سوار شود.
اما اتفاقی که در عمل رخ داد، جهت دیگری به این تصویر ایده ال داد، پس از دهه 60
سطح شهر پر شد از خانه های کوچک و ریز دو یا سه طبقه که همگی در کار تقویت
فردگرایی بودند، دولت امکان تامین بودجه بازسازی کل شهر را نداشت و از این رو تلاش
کرد به مردم امکان دهد که هر کدام خانه خودشان را بسازند. بسیاری از مردم با اخذ
وام های 20 تا 30 ساله برای خودشان خانه ساختند، موجی که بدل به نیروی عظیم
بازسازی ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم گردید.
نهایتا می توان نتیجه گرفت، بازسازی شهرهای ژاپن پس از جنگ دوم جهانی نه از طریق
رویکرد متابولیست ها که همانا همْ رسش سرمایه و قدرت بود که به واسطه ماهیت و
طبیعت مبتنی بر پراکنش و چرخش سرمایه و قدرت شکل گرفت.