تلاش های کنستانتین ملنیکوف، معمار و نقاش روسی (3 آگوست 1890- 28 نوامبر 1974)، که با دو پروژه ی باشگاه کارکنان روساکوف و خانه شخص ­اش شناخته می شود، اکنون بیش از چهل سال پس از مرگش، به ثمر رسیده است. عدم تسلیم در برابر دستورالعمل های فزاینده و کلاسیک استالینیسم و استقرار معماری شوروی باعث شد او بخش اعظم قرن بیستم را از فعالیت های معماری دور باشد. در نتیجه، او مجبور به پایان دادن کار خود، که تنها یک دهه از شروع آن گذشته بود، شد و دوباره به حرفه ی دیگر خود، یعنی نقاشی، بازگشت و در طول زندگی خود تنها چند اثر کامل از خود باقی گذاشت.

وی ابتدا در قالب پارادایم های ایدئولوژی های نئوکلاسیسیک تحصیل کرد، اما محدودیت ملنیکف به تاریخ گرایی چندان طولی نکشید. معمار جوان به سرعت متوجه شد که مرزهای پیش روی یک آوانگارد نوظهور، تحت تأثیر تحولات سیاسی و انقلاب فرهنگی لنین است. ملنیکوف با اولین ماموریت اصلی خود، غرفه زاویه دار شوروی در نمایشگاه بین المللی هنرهای تجسمی و صنایع مدرن پاریس، تعدادی از ایده هایی که در پروژه های بعدی به وجود می ­آیند و در آن ها رشد می کنند را تعریف کرد: حجم پویا و کامپوزیت، سقف شیب دار (برای مقابله با مدرنیزم رو به رشد اروپایی)، و انرژی بی سر و صدایی که به نظر می رسید به درک اصول جامعه مدرن شوروی ماهیت می داد.

همانند اکثر معمارانی که تحت نظارت گسترده دولت فعالیت می کردند، بسیاری از پروژه های ملنیکوف در این مدت در راستای تطابق با ساختارهای اجتماعی رژیم جدید طراحی شدند. در یک روند پر سرعت، او مجموعه ای از واحدهای مسکونی و انجمن های کارگران که شیوه های زندگی کمونیستی را منعکس و تبلیغ می کردند طراحی نمود. ساخت و ساز خانه شخصی وی در نزدیکی میدان آرت، به طرز بی ­باکانه ­ای منحصر به فرد و پر محتوا بود که تنها با در نظر گرفتن اظهارات (هر چند غیرقابل اجتناب) ممکن می شد و به عنوان "نمونه اولیه از مسکن کارگران" شناخته شد.

خانه ی وی در سال 1928، بر خلاف آنچه تا آن زمان در اتحادیه شوروی (یا بقیه دنیا) مرسوم بود، تکمیل شد. این خانه شامل دو حجم استوانه ای در سه طبقه است که به یکدیگر متصل می شوند و شش فضای اصلی زندگی را تشکیل می دهند که عملکردهای فضای مسکونی در میان آن ها تقسیم می شوند. ویژگی ­های اصلی این خانه، پنجره های شش ضلعی "کندوی زنبور عسل" است که بیش از شصت عدد از این نوع سوراخ ها پوسته ی ساختمان را احاطه می کنند.

تقریبا در همان زمان، انجمن کارمندان روساکوف نزدیک به اتمام بود. امروز، این باشگاه از دراماتیک ترین و پرطرفدارترین پروژه های عمومی ملنیکوف و دستاورد بسیار بزرگی از کانستراکتیویسم شوروی 1920 محسوب می ­شود. این مرکز در اطراف یک سالن اجتماعات بزرگ در طبقه پایین قرار دارد و دارای سه زیرساخت کوچکتر در بالای آن است که قسمتی از نمای خارجی ساختمان با زاویه ­ای به سمت بالا از نما بیرون زده است. احجام نهایی، که اهداف آن ها به وضوح قابل تشخیص است، میزان جالبی از وضوح عملکرد را بیان می کند، هرچند که تعلیق آن ها در بالای پیاده رو است که پروژه را تاثیرگذار می کند.

در اواخر آن دهه، مسکو با انجمن های کارگران ملنیکف پر شده بود که شامل سالن هایی در بورونیستن، فرونز، کاوچوک و صوبودا و همچنین مجموعه ­ای از گاراژ خودرو و اتوبوس می شدند. هر یک از این پروژه ها، با وجود منحصر به فرد بودنشان، تقریبا شبیه به طرح های دایره ای شکل و عناصر پنجره ای و هندسه­ های اغراق آمیز بودند. چیدمان این حجم های یکپارچه بصورت غیرمتداول در نظر گرفته شده بود.

طوفان پروژه ها و موفقیت های حرفه ای ملنیکف به همان سرعتی که شروع شد، پایان یافت. حال و هوای سیاسی در محافل معماری حرفه ای تا سال 1933 تغییر یافته و فردگرایی و اکتشافات رسمی ملنیکوف نیز از میان رفت. او برای چند سال در پروژه های برنامه ریزی شهری کار می کرد و البته همچنان به ارائه پیشنهادات پیشرو و به ناگزیر ناموفق معماری ادامه می داد، او در اواسط دهه 1930 به یک غول با سرنوشت تراژیک تبدیل شد غولی که نمی توانست دیگر احیا شود.