باشگاه کارکنان روساکوف
با طراحی کنستانتین ملنیکف در مسکو با ساختاری دراماتیک شگفتی زیادی برای بیننده معاصر دارد، بنا با
پایه های ساخته شده از بتن مسلح در بافت پیرامونی اش خودنمایی می کند. با به قدرت رسیدن استالین در دهه 1930، مقامات شوروی از معماری به
عنوان وسیله ای برای بیان قدرت سیاسی خود استفاده کردند. همانطور که در تمام دولتهای
دیکتاتور اروپایی، معماری به معنای الهام بخشی، تحسین و پیروزی بود،
در باشگاه کارکنان روسکوف هم، همین روند جاری بود.
این انجمن برای
ابراز بیان قدرت سیاسی و سلطه روسیه طراحی شده بود. این ساختمان به معنای افتخار و
پیروزی بود، و نه تنها به نفع قدرت روسیه بلکه برای الهام بخشیدن به کارکنان که
مکررا در باشگاه هستند نیز نقش ایفا می کرد. آن
ها قصد داشتند با استفاده از لبه های تیز غول آسا و اشکال بتنی که به طور بی
رحمانه در حال ظهور بودند، احساسات دراماتیک قدرت و جسارت را نشان دهند.
این باشگاه های کارکنان که مانند بسیاری از دیگر بناهای روسیه ابتدای قرن بیستم تحت شمول ساختارگرایی تعریف می شود، به موازات هدف بزرگ ساختارگرایانه را دنبال می کرد که همانا فراهم
ساختن یک جامعه بهتر، یک جامعه سوسیالیستی و کمونیستی با امکانات مدرن بود. باشگاه
کارکنان روساکوف با اشکال و ساختار جسورانه امکانات مدرن روسیه جدید و قدرتمند را
ارائه می دهد که می تواند به مردم خود خدمات ارائه دهد و با همتایان غربی خود
رقابت کند. علاوه
بر این، این فضا، هدف بزرگتری را برای فراهم ساختن یک جامعه متعالی و هماهنگ کارگری دنبال می کرد.
این ساختمان، یک
مرکز فرهنگی برای کارکنان واگن برقی است و دارای یک سالن دیدنی با ظرفیت 1400 نفر می باشد.
در پلان، ساختمان به مردمی در آسانسور شباهت دارد، که به یک بخش پایه و سه طبقه بتنی
تقسیم شده است.
طبقه همکف، شامل
سالن اصلی و سالن ارکستر است، که در آن سه اتاق کوچکتر در سه بخش
شعاعی قرار دارد؛ هر یک از این فضاها میتوانند به وسیله اتاق اصلی توسط سیستم
دیوارهای متحرک جدا شوند. در قسمت عقب ساختمان، دفاتر ساده تر واقع شده است.
دو مثلث باقیمانده
بین اتاق ها، پله ها را در خود جای می دهند، نوارهای عمودی براق در نمای
ساختمان، در تضاد با کنسول عظیم با حجم یکپارچه سفید رنگ می باشد. پله های
بیرونی به عنوان پله فرار در زمان آتش سوزی خدمت می کنند و ترکیبی همانند یک حلقه
را ایجاد می کند.
در حالی که تنها
مواد قابل رویت مورد استفاده در ساخت این ساختمان بتن، آجر و شیشه است، ساخت و ساز
بتن مسلح به وسیله مونتاژ حجم های هندسی با زوایای تیز و خطوط مورب، شبیه به یک
وسیله مکانیکی عظیم است که بیشتر منافع شوروی در نیروها از صنعتی شدن را نشان می
دهد. عملکرد ساختمان، تا حدودی در خارج از آن نمایان میشود، که ملنیکوف آن را
"گرفتگی عضلانی" توصیف میکند.
این ساختمان امروز همچنان باقی مانده و به طور رسمی
بازسازی شده است تا به عنوان مرکز اجتماعی و تئاتر به کاربری اصلی خود برگردانده شود. در
حالی که شکل و ساختار آن ممکن است منسوخ شده باشد، اما عملکرد آن به عنوان یک مرکز
اجتماعی همان عملکردی است که در زمان افتتاح داشته است. گرچه
در زمینه های مختلف و سپس برای ایجاد فضاهای جمعی در تلاش برای ایجاد یک جامعه
کمونیستی آرمانشهر بوده است، در حال حاضر برای ارائه یک مکان به یاد ماندنی از اوقات
فراغت گاه به گاه، هدف نهایی سایت به خطر نیافتاده است و ارتباط تاریخی بین مسکو قرن
بیست، و مسکو امروز همچنان برقرار است.