قاب باریک و فولادی برج شابولووکا بر روی بام مسکو برفراشته شده ­است.  در ارتفاع 160 متری (525 فوت)، مانند یک علامت تعجب در چشم انداز شهری مستقر است. طراحی سیمی و زینتی به برج کیفیتی ظریف و زودگذر می دهد، اما برج رادیو از سال 1922 جز ثابتی از خط آسمان شهر بوده است. به گفته لنین در سال 1919، نام طراح اثر -مهندس برجسته ولادیمیر شوخوف بر برج گذاشته شد که دید معماری پیشتازش، نخستین اخبار جهان مدرن را برای مردم شوروی آورده است.

ریچارد پر، که نخستین بار از برج در سال 1993 عکس برداری کرد، گفت: "ارتباطات و رادیو چیزی جدید بود، آخرین فناوری در آن زمان، برج شوخوف اخبار عصر جدید را پخش می­کرد."

"این یک ساختار نا متعارف است. ایستادن زیر آن احساس بالا رفتن می ­دهد. باعث می شود شما احساس بی­ وزنی کنید. این به طرف بالا افزایش می یابد."

پر در نوشتن یک نامه سرگشاده به ولادیمیر پوتین همکاری داشته است که توسط تعدادی از معماران مشهور امضا شده و خواستار حفظ برج شده اند. اما در ماه فوریه، کمیته دولتی رادیو و تلویزیون روسیه اعلام کرد که ساختار برج نامناسب است و پیشنهاد کرد که آن را از بین ببرند. مبارزین در حال حاضر منتظر تصمیم رسمی هستند.

پر می گوید: "از لحاظ مهندسی، اهمیت این چشم انداز شهری نمادین است اما از دست رفتن آن می تواند خسارتی فاجعه بار باشد".

برای معماران و محافظه کاران، برج در دهه 1920، یک بنای تاریخی مهم از روسیه پس از انقلاب است؛ یادآوری دوره ای از خوش بینی که در آن کشور تکنیک های مهندسی جدید و ارتباطات جمعی را در بر گرفت. این پروژه که در ان زمان بسیار چشم نواز بود و حامل یک ماموریت رادیویی بود که تا حد زیادی بتواند به خاک های سرزمینی شوروی خدمت کند. این برج در ابتدا به عنوان یک ساختار عظیم که بر 350 متر ارتفاع از شهر منعکس می شد، ساخته می شد که این امر آن را بلندترین ساختمان جهان در آن زمان می ساخت و ابزار قدرتمندی برای گسترش تبلیغات به شمار می رفت.

پروفسور یان کریستیمی می گوید: "برج بسیار باریک و کم حجم است. این در آن زمان حیاتی بود، زیرا روسیه پس از انقلاب توسط غرب محاصره شده بود، بنابراین مواد و مصالح بسیار کمی در دسترس بود". که این امر خود یک حسن برای ساخت این برج تلقی می شود.

به علت کمبود فولاد، ارتفاع برج به 160 متر رسید. اما اگر آن را به ارتفاع پیشنهادی خود ساخته بود، جرم آن تنها یک سوم از برج ایفل بود. برج شوخوف حتی در آن زمان، یک برج غیرمعمول بود. کریستیمی می گوید: "این یک بنای تاریخی بزرگ بود که بر خلاف دیگر پروژه های بزرگ پس از انقلاب، ساخته شد".

کانستراکتیویسم ـ که برج رادیویی را می توان تحت شمول ان تعریف کرد ـ به لحاظ سبکی دوره ای است از تاریخ هنر، جنبشی مربوط به آینده  تا هنر را به چیزی بیش از یک نقاشی، مجسمه سازی یا عکس، بلکه به عنوان یک تحول برای واقعیت درک کند. کانستراکتیویست ها همچنین می خواستند که تصاویرشان چیزی بیش از یک هنرمند باشد، اما این آثار تنها متعلق به یک انسان عادی با استعدادهای مختلف است و آن ها فقط از طریق آثار هنری خود توانستند تا اندازه ای به بیان این ایده ها نزدیک شوند، این برج به خودی خود مربوط به سبک کانستراکتیویسم است و ارتباطی قطعی با واقعیت دارد، ارتباطی که کانستراکتیویست ها در کارهایشان دنبال می کنند.

در بازه زمانی که کانستراکتیویسم سبکی غالب به حساب می امد، هندسه برای کمک به بسیاری از کاربردهای زندگی هنرمندان استفاده می شود.  بعضی از هندسه برای کمک به یک تصویر سه بعدی استفاده می کردند. دیگران از هندسه استفاده کردند تا نشان دهند که در تکنیک هایشان محدود نیستند.
استفاده از هندسه به همراه ایده، نظم را و همراه با نظم قدرت را به دنبال دارد. برج رادیویی از یک شیوه هندسی خاص ساخته شده است که اجازه می دهد تا نظم مشخصی را داشته باشد، این بارزه ارتباط کار هنری با شیوه زندگی روسی را از طریق استفاده از هندسه امکان پذیر می سازد.  
با نگاه کردن به برج رادیویی، به نظر می رسد که از مثلث ها و دوایر متنوعی ساخته شده است. بعضی به مثلث به عنوان پایدار ترین شکل در اشکال هندسی اشاره می کنند. این یک واقعیت است که مثلثی که بر پایه خود استوار است به سختی واژگون می شود. یک دایره به طور مداوم در حرکت است و یک مربع یا مستطیل دارای وزنی مناسب هستند و می توانند به راحتی به طرف دیگر سرازیر شوند. همچنین از زاویه قابل توجه است که کل برج در فرم به صورت یک منشور مثلثی با یک پایه مربع است. به طور کلی، برج عامل انتقال یک منظره هندسی است و  قصد دارد نه تنها به مرزهای نقاشی و تخیل بلکه به مرزهای واقعیت پیوند خورد.