از زمانی که ایوان لئونیدوف اولین بار در حدود سن بیست سالگی وارد عرصه معماری شد، نام وی به صورت افسانه ­ای در ذهن ها مانگار ماند. دلیل این امر صرفا به علت منحصر به فرد بودن کار او بود. قدرت و اصالت او با نفوذ عمیق و پرثمر خود - هرچند که اکثر پروژه هایش به صورت کاغذی و غیرقابل ساخت باقی مانده است، تأییدی است برای تمسک به این ایده ها در تفکر معماری در سراسر جهان.

لئونیدوف، هنرمند، معمار، رویا پراز و شاعر، کارهای زیادی انجام داد، او تا پایان عمر دقت و استعداد خود را حفظ کرد. اما مهمتر از همه وفاداری کامل او به ایده های معماری و اصول زیبایی شناسی خودش بود. بنابراین مفسران عمیقا اشتباه می کنند که می گویند که او تنها قادر بود استعدادهای خود را در دوره های آوانگارد کوتاه دهه ی 20 و اوایل دهه ی سوم که در طی آن ابتدا شناخته شد، نشان دهد. به طور طبیعی کار او تحت فرآیند تکامل قرار گرفت، به عنوان مثال از یک سو، منعکس کننده ضرب و شتم پالس هنری داخلی خود بود، و از سوی دیگر، به تاثیرات و شرایط خارجی واکنش نشان داد؛ اما با وجود تمام این تغییرات، او با ثبات ماندگاری، در هر دو بعد زیبایی شناختی و اخلاقی، در سبک ویژه خود، در تاریخ معماری ثبت شده است.

ایوان ایلیچ لئونیدوف در 9 فوریه 1902 در روستای ولسیه در یک خانواده روستایی و در استان استنسکی ولسوالی تروسکوئی گوبیمی متولد شد. او دوران کودکی خود را در روستای بابیو گذراند، در سن دوازده سالگی به پتروگراد رفت. این طور که پیداست لئونیدوف برای اولین بار فنون نقاشی و طراحی تروس را در استودیوهای آزاد که در سال 1920 برگزار شد، آموخت. در سال 1921 او برای ادامه تحصیل در مسکو به دانشکده نقاشی واهتاماس فرستاده شد، که بعدها نیز به دانشکده معماری و استودیوی آلکساندر واشنین منتقل شد.

فضای واهتاماس و ارتباطات شخصی او با الکساندر واشینن نقش مهمی در شکل دادن به شخصیت خلاق لئونیدوف ایفا کردند. لئونیدوف در حالی که هنوز یک دانش آموز بود، در مسابقات متعدد معماری شرکت می کرد و اغلب نیز موفق می شد. به عنوان مثال جایزه سوم برای یک کلبه روستایی پیشرفته از این جمله اند. هیچ یک از طرح های اصلی انجام شده در طول آموزشش باقی نمانده اند، اما چندین نشریه از آن سال ها، او را به عنوان یک معمار جوان که شیوه فردی ای از ترکیب و مهارت های گرافیکی با خود دارد معرفی کرده اند.

پایان نامه لئونیدوف برای موسسه کتابداری و اطلاع رسانی لنین، نه تنها به عنوان اولین کار مستقل خود، بلکه به عنوان اعتباری متمایز از یک معمار که در زندگی حرفه ای او قرار دارد، در نظر گرفته می شود. در اولین نمایشگاه عمومی معماری مدرن در مسکو در سال 1927، او یک مسیر کاملا جدید معماری را اغاز کرد. آغاز فعالیت حرفه ای لئونیدوف با مشارکت فعال او در مسابقات مشخص شده است. مسابقات در آن سال ها در معماری شوروی به مقیاس زیادی برگزار می شدند و فرصتی برای معمار جوان جهت ببیان ظرفیت های مختلف بود. آثار لئونیدوف از آن سال ها سنتزی بود از  کانستراکتیویسم و ترکیبات فردی.

در سال 1928 لئونیدوف برای اولین بار در مسابقات معماری بین المللی، برای مرکز فرماندهی در مسکو و برای بنای تاریخی کریستف کلمب در سانتو دومینگو شرکت کرد. بسیاری از معماران مشهور شوروی و همچنین غربی ها، در هر دو مسابقه شرکت کردند. در نهایت لوکوربوزیه ساخت مرکز فرماندهی را عهده دار شد، که ساخت آن در سال 1935 به اتمام رسید؛ به خوبی مشخص است که وی با لئونیدوف در دیدارهایی مربوط به مسکو در طول سال های  1929-1930 ملاقات داشته است. همانگونه که او از دیگر سازندهای برجسته استفاده می کرد، و نیز او از بسیاری نظرات و طرح های لئونیدوف برای این ساختمان کمک گرفت.

لئونیدوف در چارچوب کار در دفتر نارک متایهپروم، در نهایت توانست یک پروژه کوچک را بسازد اما یکی از مسائل پر اهمیت برای ما، درک کار او بود که بخشی از مراحل زیبایی شناسی در زمینه آسایشگاه کمیساریای بود. در اینجا او نه تنها میل و توانایی خود را برای ساختن نشان داد، بلکه بسیاری از عناصر اساسی واژگان حرفه ای خود را برای اولین بار درک کرد. آشنایی با این تنها اثر ساخته شده از لئونیدوف، ما را هرچند محدود، قادر می سازد تا ارزیابی مفاهیم فضا و زمان و ترکیب سه بعدی کار او در این دوره را، درک نماییم.

او در سال های واپسین عمر خود، به عنوان طراح نمایشگاه مشغول به کار شد. به بسیاری از رویدادهای مهم در حیطه معماری در زمان اتحاد جماهیر شوروی پاسخ داد. طرح هایی را، مانند بسیاری از معماران دیگر، برای بنای یادبود پیروزی و سپس به اولین اسپوتنیک، برای کاخ شوراها و برای نمایش جهانی در مسکو و به طور موازی، کار منظم در پروژه خصوصی خود را برای "شهر خورشید"، ایده ای که او قبل از جنگ صورت بندی شده بود، ادامه داد. رویاهای او در مورد این شهر از آینده در طرح ها، نقشه ها و مدل های بی شماری که از او باقی مانده است وجود دارد، او این تلاش را تا آخرین روزهای زندگی اش ادامه داد.

ایوان لئونیدوف در تاریخ 6 نوامبر 1959 درگذشت. او در نزدیکی مسکو در یک قبرستان روستایی دفن شد. برای او مقبره ای بسیار ساده ساختند: یک مکعب گرانیتی با کتیبه "ایوان لئونیدوف، معمار".