برنده جایزه ی پریتزکر در 1997 سور فهن (14 اوت 1924_23 فوریه 2009) یکی از رهبران معماری اسکاندیناوی پس از جنگ جهانی دوم بود. همکار نزدیک او ، پر اولاف فجلد می گوید : "کار او اعتماد به نفسی شهودی در استفاده از چشم اندازهای نوردیک و شرایط نوری خاص آن در فرهنگ ساخته شده را دارد و در عین حال در طول مسیر حرفه ایش، هر دوره حساسیت هایی خالص در تغییرات بین المللی و نگرش های معماری، منعکس کرده است. او می تواند با یک کار شاعرانه متصور شده توسط یک نویسنده با حسی توهمی و بصری در مورد شهرهای پایین کوهستانی جدا افتاده، مقایسه شود".

همراه با دیگر فارغ التحصیلان از دانشکده معماری اسلو، فان در بحث های بین المللی معماری، از جمله از طریق سی.آی.ای.ام (کنگره بین المللی معماری مدرن) و شاخه اسکاندیناوی آن پاگون (گروه معماری پیشرو، اسلو، نروژ) نیز شرکت داشته است. با این حال، از طریق پاویون نروژی او در نمایشگاه جهانی سال 1958 در بروکسل و پاویون نوردیک او برای بنیان ونیز در 1962 بود که برای اولین بار به طور بین المللی به رسمیت شناخته شد.

نوردیک پاویون نمونه ای است که نشان می دهد فان چگونه المان های سنتی معماری نروژی را هنگام ارزیابی سایت هر پروژه، ماهیت متریال و نور آن، دوباره تفسیر می کند. به جای ایجاد کردن چشم انداز، معمار تمرکز خو را به گرفتن نور و دادن حضوری خاص به آن، معطوف می کند. سقف، تشکیل شده از دو شبکه لمینت بتنی نازک، نور همگن مناظر نوردیک را به درون می آورد. همچنین سوراخ های درون شبکه، حفظ درختان موجود را به عنوان المان های متمایز پروژه، امکان پذیر کرده است. در کارهای فان، مواد سنگین و اسکاتیک مانند بتن و آجر معمولا توسط چوب کنار هم گذاشته می شوند تا یادآور مواد و متریال طبیعی کشورش باشند.

در کنار پروژه های مسکونی بی شمار، فان در کارهای اخیرش به طراحی موزه نیز پرداخته است. از پروژه های قابل ذکر وی، می توان به موزه ی گلسیر، موزه اوکروست و موزه هدمارک اشاره کرد. جایی که او به بررسی رابطه ساختمان ها نه تنها با زمینه طبیعی خود بلکه با سایت های مختص آن ها، می پردازد.

برای فان، یک درگیری اجتناب ناپذیر بین طبیعت و سازه های ساخته شده توسط انسان، وجود دارد. وقتی در نظر گرفته می شود که او چطور پروژه ی خود را در یک پایه محدود به زمین متصل می کند، کارهای فان به دنبال مذاکره در مورد این درگیری بین ساختمان و محیط بکر اطراف آن است.