روی جلد شماره 4ام نوامبر 2017 اکونومیست با عنوان تهدید رسانه های اجتماعی برای دمکراسی، ناظر به خبری تکان دهنده است؛ نمایندگان فیس‌بوک، توییتر و گوگل قرار است نتیجه تحقیقات خود در مورد دخالت روسیه در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا را به کنگره ارائه دهند. گفته شده پست‌های نفوذی روسیه در معرض دید ۱۲۶ میلیون کاربر آمریکایی قرار گرفته‌اند. ژرف ساخت موضوعی که اکونومیست به جنبه سیاسی ان اشاره می کند، اما بر دو پدیده ی نوْپدید emergent phenomena زیرساختی و معرفتی دیگر نیز موکد است، اولی سلطه فضای مجازی بر فضای واقعی است و دیگری فائق امدن خُرد رسانه ها بر کلان رسانه ها. نتیجه انتخابات امریکا بیش از تمامی انتخابات پیشین تحت تاثیر افت و خیزهای شبکه ای فضای مجازی بود و روایت هایی که رسانه های خُرد از واقعیت ارائه دادند بر روایت هایی که رسانه های کلانی همچون بی بی سی و سی ان ان و رویترز و . . . . توزیع کردند چربید، یعنی قالب های ارتباطی ای همچون فیس بوک و توییتر که فرد و کاربرْمبنا هستند نهایتا توانستند بر چرخه تولید واقعیت تاثیری بگذارند و در قد و قامت و شاید فراتر از بنگاه های کلاسیک اطلاع رسانی عمل کنند. اگر روزی امثال ژان بودریار مجدانه جنگ خلیج فارس را تا حد یک جنگ مجازی تقلیل می دادند، گزاره ای که بی رحمانه از طرف امثال سوزان سانتاگ به باد انتقاد گرفته می شد، اگر پل ویریلیو در اخرین صفحات کتابش پرده ی صحرا: جنگ در سرعت نور از سربازان عراقی می گوید که به تصویر جنگنده های امریکایی تسلیم می شوند، حالا ما با وضعیتی فراتر از فراْواقعیت hyper reality و واقعیت افزوده augmented reality مواجه هستیم، ما تحت شمول واقعیت آلترناتیو alternative fact جهان را تفسیر می کنیم و تلاش برای یافت حقیقت به واسطه هجوم پساْحقیقت post truth با بحران ساختاری و ژنتیک مواجه شده است؛ به جهان ترامپ [ها] خوش امدید.