سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود دیکتاتوری پرولتاریا؛ از تمایل به استقرار اقلیت انقلابی تا دموکراسی اکثریت بی طبقه

ثبت نام عضو جدید

ایمیل آدرس:

رمز عبور :

مرا به خاطر بسپار

رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید

خانه

ثبت نام

تماس با ما

درباره ما

قوانین سایت

راهنما

تبلیغات

حیدر در این مقاله بر این نکته تاکید می گذارد که این عبارت فاصله زیادی با فهم ما در دوران مدرن از دیکتاتوری ـ حکومت اقتدارگرایانه ای که از سوی نخبگانی کوچک و قدرتمند بر اکثریت اعمال می شود ـ دارد، به گمان او مفهوم "دیکتاتوری پرولتاریا" چیزی است بیشتر نزدیک به حکومت اکثریت.

انچه از پی می اید تکهْ گزیده ایست از این مقاله:

برای مارکس‏ و انگلس‏، از آغاز تا پایان زندگی شان و بدون استثناء، دیکتاتوری پرولتاریا، چیزی کمتر و یا زیادتر از "حاکمیت طبقه کارگر"، "تسخیر قدرت سیاسی" توسط طبقه کارگر و استقرار دولت کارگری در دوران پساْانقلابی ای که بی درنگ پس از پیروزی انقلاب برمی اید نبود.

در حقیقت تمام تاثیر واژه در برداشتش از دیکتاتوری طبقاتی نهفته است؛ منظور مارکس و انگلس از دیکتاتوری طبقاتی اشاره به اکثریتی دارد که هدف سیاسی شان، بیش از انکه استقرار دیکتاتوری اقلیت انقلابی باشد، محو هر نوعی از تمایز طبقاتی بود. ایده دیکتاتوری برامده از رهبریت انقلابی، که بیشتر توسط لویی آگوستوس بلانکی و پیروانش نمایندگی می شد، برای مارکس مثل نوعی از نفرین و کفرگویی بود، برداشت معکوس مارکس از کلمه دیکتاتوری، بر این ایده موکد است که رژیم انقلابی پرولتاریایی، نظامی خواهد بود با پشتیبانی بیشترین میزان مشارکت مردمی که تا کنون هر حکومتی به خود دیده است، دیدگاهی که به صورت مستقیم در کمون دموکراتیک پاریس 1871 محقق گردید. آنگونه که کریستین راس یاداوری می کند:"کومون پاریس به وضوح بر مارکس آشکار کرد که توده ها نه فقط تاریخ را شکل می دهند، بلکه حین انقلاب خودشان هم از نو شکل می گیرند، هم از بعد عملی و هم از بعد تئوری."

هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.