سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود ماهیگیران یخ در قزاقستان و زیستْ فضاهای سلولیِ موقت از پس ماند محصولات وارداتی

ثبت نام عضو جدید

ایمیل آدرس:

رمز عبور :

مرا به خاطر بسپار

رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید

خانه

ثبت نام

تماس با ما

درباره ما

قوانین سایت

راهنما

تبلیغات

ماهیگیران قزاق، برای نسل های متمادی، بساط ماهیگیری شان را بر رودخانه یخ زده ایشیم، به امید شکار ماهی هایی که زیر سطح یخ زده رودخانه زندگی می کنند پهن می کنند. رودخانه ایشیم از میان پایتخت کشور؛ آستانه می گذرد؛ شهری اینده گرایانه که از در دهه 90 از دل تجارت نفت دوباره برامد. شهری که تلاش می کند از یک سو شمایلی باشد برای مدرنیته پساْشوروی و از سوی دیگر نشانه ای برای تعمیق ملیت در کشوری تازه استقلال یافته سیاسی ولی با تداوم فرهنگی و تاریخی بلند.

بسیاری از ماهیگیرانی که روی رودخانه یخ زده می روند، ترس مواجهه با دمای منفی 40 درجه را به خود می خرند ـ شمال مرکزی قزاقستان پس از اولانباتورِ مغولستان سردترین منطقه قابل سکونت جهان است. ماهیگیران حین ماهیگیری، خود را با قطعات پلاستیکی دورْریز، بسته های بازشده ی کالاهای مصرفی یا کیسه های برنجی که احتمالا از بازارهای غربی یا چین و روسیه وارد قزاقستان شده اند می پوشانند.

جذابیت عکس های الکسی کوندراتیو در فرم های زیبایی شناسانه ی برامده از پوشش های دست ساز یا شاید حاضرْاماده ماهیگیران و استفاده از ان ها همچون مجسمه هایی ناخواسته نهفته است. تمرکز عکاس بر مصالح و پوششی که ماهیگیران برای خودشان انتخاب کرده اند، ماهیگیران را به ابژه هایی بدل می کند که همچون دلالتگرانی بر مناسبات جهانی فراگیر به نظر می ایند و بدیهه سازی ای را نمایندگی می کنند که از دل محدودیت های اقتصادی برمی اید.

قزاقستان که زمانی کشوری کوچ نشین بود، هنوز هم علی رغم اغوشْ گشایی کشور برای مدرنیته، سبک و سیاق های سنتی زیستش را حفظ کرده است، این ماهی گیران یخ نیز، همچون پیشینیانشان، تبلور فیزیکیِ همین تطبیق با محیط از طریق راه های هوشمندانه اند.