چارلز سندرس پیرس را می توان مبدع نظریه نشانه شناسی دانست.آموزه ای که تاثیر عمیقی بر ساختارگرایی و پست مدرنیسم داشت. پیرس نشانه ها را به این گروه ها دسته بندی کرد: طبیعی (ابرها، نشانگر باران هستند، خال علامت سرخک است.) شمایلی (که علائمی معرف اشیا هستند؛ به عنوان مثال عکس نخود روی جعبه نخود فریز شده، معرف نخود است.) و قراردادی (نشانه هایی که بر حسب توافق یا قرارداد به وجود امده اند) به عنوان مثال رنگ قرمز در جوامع غربی علامت خطر است. پیرس این دسته اخر را نمادها می خواند، این دسته اخر در زمره عجیب ترین نشانه ها هستند، زیرا فقط و ان هم تا حدی بر مبنای کارکرد یا نحوه فهمیدنشان شکل گرفته اند. واژه ها و زبان حاصل چنین نشانه هایی هستند، نشانه های طبیعی و شمایلی معمولا بیانگر حضور چیزی هستند که معرفی می کنند، اما نمادهایی چون واژه ها به ندرت چنین می کنند. از این منظر پیرس خیلی به این واقعیت نزدیک بود که واژگان نمادهای دلبخواهانه ای هستند که تا حدودی معنا را تولید می کنند و شاخه بندی این ابداع برای فلسفه بسیار مهم و با ارزش است.