به موازات کاهش آشفتگی حاصل از بحران اقتصاد جهانی، یک ویژگی اساسی اقتصاد جهانی دوباره ظهور می کند؛ شکاف بین کشورهای فقیر و غنی، 200 سال پیش به هیچ عنوان شاهد چنین شکافی نبودیم، حداقل نه در مقیاسی که امروز با ان مواجهه هستیم. 

کتاب چرا ملت ها شکست می خورند؟ مثالی واضح از شهر دوقلوی نگالس را نمایان می سازد؛ یکی در مکزیک و دیگری انسوی مرز در آمریکا؛ پرسش اینجاست که چرا یک مرز چنین تغییرات عمده ای را سبب می شود؟ جواب، نابرابری غیرقابل پذیرش جهانی است که خود به خود مسبب دیگر واقعیت های سهمناک جهان امروز می شود؛ افزایش فشار برای مهاجرت و بسیاری از مشکلات دیگر ما را به سوی کابوسی پیش می راند که جهان با ان رو به روست، ما وارد جهانی می شویم که هنوز نتوانسه است ابعاد این کابوس را درک کند، چه رسد به انکه بتوانند ان را پشت سر بگذارند. 

اندیشمندان برای دهه ها تلاش کردند تا پاسخ قانع کننده ای به این پرسش ها بدهند، اگرچه جهت گیری تمام این تلاش ها تکنوکراتیک بود: پاسخ عمده در دهه 60 به این گزاره ختم می شد که کشورهای فقیر با کمبود سرمایه مواجه هستند و پاسخ دهه 80 بر این گزاره تاکید می کرد که این کشورها از سیاست های اقتصادی ضعیفی رنج می برند.