غروب در پکن با هاله زرد مایل به سبزی توامان است که لابه لای توده های متراکم ساختمانی رسوب و نفوذ می کند و از شهر ماده ای مذاب می سازد. تصویر گرفتن از پکن نه ساده است و نه سرراست، اما همیشه برای من جذاب بوده است و همین خصیصه اش ان را تبدیل به یکی از بهترین بخش های فیلمم کرد. 

برایم همیشه بی نهایت غریب است که مردم ساختمان را چیزی ثابت و فاقد امکان تغییر می دانند، حال انکه در واقع هم ظاهر و هم بستری که ساختمان در ان شکل می گیرد و به حیات خودش ادامه می دهد از یک لحظه تا لحظه بعد دستخوش تفاوت های بسیار است و سی سی تی وی به طور قطع تبلور کامل این خصیصه است. 

ساختمان با تغییر جزیی در زاویه دید، منظری کاملا متفاوت از خودش را نمایان می سازد، به نظر می رسد، البته تمام تغییراتی که در اتمسفر و نور پکن اتفاق می افتد هم، به شدت ظاهر بنا را تغییر می دهد، برخی از بهترین تصاویری که من گرفته ام به زمان هایی بازمی گردد که ساختمان تقریبا به صورت یک شبح درامده است و لا به لای دودی که غالبا بر پکن چیره است گم شده.