در سال 1928دولت فرانسه قانونی را از مصوب کرد که در قالب ان طراحی و ساخت مجموعه های مسکونی ای جهت تحریک صنعت فولاد در لوشخ تعریف شد. در پاسخ به فراخوان کارگزاران این مجموعه مسکونی لوکوربوزیه به ایده ای پرداخت که عملا راهی بود به سوی صنعتی سازی مسکن: عناصر اصلی خانه، قابل ترکیب بندی و اتصال بودند و در کارخانه ها و از مصالح سبک و عایق بندی شده ساخته می شدند. قطعات به همراه لوازم داخلی هر فضا از کارخانه خارج می شدند و طی چند روز به سرعت سر هم بندی می شدند. لوکوربوزیه برعبارت وسایل و لوازم به جای مبلمان تاکید دارد، چرا که، به گمان او، خانه بایستی منطبق با نقش هایی باشد که زنان مدرن در خانه ها ایفا می کنند. این ایده البته مرزهای فراجنسیتی نیز دارد، تاکید بر عبور از محدودیت های اقلیمی، استفاده از مواد و مصالح خاص که با محیط زیست سازگار هستند و البته استفاده از کارگران بومی دوره دیده جهت سرهم کردن خانه ها و احتمالا کمکشان به شکل گیری طراحی داخلی. از دیگر بارزه های این خانه ها انعطاف پذیری نسبی ان ها برای هر کاربر بود، لوکوربوزیه این مدول ها را به نحوی طراحی کرده بود که به صورت تکی فقط 45 متر مربع فضا اشغال می کردند ولی می توانستند در ترکیب های دو، سه یا چهارتایی به ابعاد بالاتری دست یابند.به موازات تلاش برای پاسخگویی به محدودیت های اقتصادی صنعتی شدن، لوکوربوزیه تلاش می کند به وجوه زیبایی شناسانه طرح نیز بپردازد، بتن مسلح بهترین بیان برای رسیدن به مفهوم معماری راست گوشه است، لوکوربوزیه در این پروژه بتن را بهترین مصالح برای بیان تناسبات بیرونی و رسیدن به حجم و فرم مطلوبی می داند که در ان مقطع زمانی به دنبال ان بود: حجم و فرم راستْ گوشه.یکی دیگر از بارزه هایی که در این پروژه رخ نمایی می کند و تا اندازه ای با تصویر آشنای ما از لوکوربوزیه فاصله دارد، دیواره سنگی ضخیمی است که نقش جداکننده هر بنا از بنای دیگر را ایفا می کند. این انتخاب لوکوربوزیه دو وجه دارد اول انکه به نظر می رسد دیواره سنگی وجه مصالحه عدم مداخله بازیگران محلی ای است که در ان زمان به علت زبان مدرن طرح می توانستند با ان مخالفت کنند و دیگری برخورد نمادین با معماری منطقه گراست و بیانی است از انسجام و تشریک مساعی همه متغیرهای دخیل در طرح.
واحدهای مسکونی لوشخ از لوکوربوزیه