آیا من واقعا واقعی هستم؟ ایا اصلا وجود دارم؟ یا من شبحی از یک هویت ام؟ این ها پرسش هایی اند که هر انسان درگیر با چالش های جنسیتی بایستی بدان ها پاسخ دهد: پیچیدگی های بعضا گیج کننده و عمیقی که از فهم چگونگی تجربه و حس کردن بدنتان برمی اید، اگرچه این تجربه به خودی خود مالامال از معنایی است که جامعه و دیگران در فهم شما از بدنتان تزریق می کنند. این پرسشی است که غیرِ سیبرگ های فیلم گاست این د شل هیچگاه خود را ملزم به پاسخ دادن به ان نمی دانند، چرا که وجود سایبورگ ها عملا قطعیت انسانی شان را تضمین و تایید می کند. جامعه به لحاظ جنسی همْ سو به ندرت مطالبه سایبورگ ها و دیگر اقلیت های جنسی برای به رسمیت شناختن به هنجاری جنسیتی شان را به رسمیت می شناسد.

در این میان لایه هایی از فمینیسم متریالیستی راهی را به ما نشان می دهند که غایتش فهم انچیزی است که سرمایه داری تلاش می کند با مفهوم بدن انجام دهد، فیلم گاست این د شل به ما یاداوری می کند هیچ نوع غایت شناسی تکنولوژیکی [حتی سایبورگ ها] نمی تواند خود را بیرون از سرکوب جنسیتی شده تعریف نماید.