رامین جهانبگلو: شعر به گمان شما آخرین ماوای روحانی خاطره
ایرانی است؟
داریوش شایگان: یقینا چنین است. زیرا همه ظرافت ها و اعتلاهای روح ایران در شاعران
بزرگش متبلور است.
رامین جهانبگلو: از همین روست که در مقاله "آفاق بصیرت حافظ شیراز" می
نویسید: هر ایرانی در حافظ کنج نامکشوفی از حافظه خود را کشف می کند.
داریوش شایگان: فکر می کنم علت این امر آنست که حافظ آخرین شاعر بزرگ ایران است.
جای او در تباری والاست. او مبشر اوج و ضرورتا افول شعر والاست. حافظ تجسم عصاره
تمامی پرداخت های عالی روح ایرانی است. در حافظ چیره دستی تام گوهرگران، هنر ظریف
منبت کاران، بازتاب درخشان مینیاتورنگاران و گلزار چشم نواز قالی ها را می توان
یافت. در حافظ تمامی ظرافت هنر و اندیشه ایرانی، که موزاییکی از تصاویر ظریفی است
که در درون یکدیگر جاگرفته اند، بازیافتنی است. نادرند شاعرانی که توانسته باشند
چون او تا این پایه میان شکل و مضمون ظرافت و تعادل عاقلانه و سالم به وجود اورند.
این است عنصر منحصر به فرد حافظ. شکل در نهایت تراشیدگی و محتوا در حد غنا.