تاریخچه ازدست‌رفته زنان
باهاوس – قسمت سوم
پس‌ازاینکه آنی آلبرز و جوزف آلبرز در ایالات‌متحده شرکت خود را تأسیس کردند، آن ها سفرهای خود را میان مکزیک و آمریکای جنوبی آغاز کردند. نتیجه این سفرها، موتیف های کلمبیایی است که در برخی از پرده‌ها و پارچه‌های آن‌ها قابل‌مشاهده است. آلبرز آن‌چنان غرق در فن‌ها و نقاشی‌های این فرهنگ‌ها شده بود تا اینکه، در سال 1965 تحقیقات خود را در این زمینه تحت عنوان "درباره بافندگی" چاپ کرد.
آنی آلبرز تا زمانی که زنده بود، سال 1994، درزمینه طراحی و تکنیک‌های چاپ حرفه خود را ادامه داد. او اولین هنرمند زن نساجی بود که نمایشگاه انفرادی در موزه هنر مدرن نیویورک برپا کرد.
درست مانند لیلی رایش که علارغم زن بودن، موفق به کار در حیطه‌ی معماری شد، ماریان برنت مرز دیگری را در رشته فلز که برای مردان محفوظ بود رد کرد. برنت در بسیاری از زمینه‌ها مهارت داشت: نقاشی، مجسمه‌سازی، طراحی صنعتی، و در اواخر زندگی‌اش عکاسی. او تحصیلات خود را در نقاشی و مجسمه‌سازی در دانشکده هنرهای زیبا وِیمار آغاز کرد، اما مهم‌ترین تصمیم زندگی وی زمانی بود که وارد باهاوس شد. در ابتدا، پس‌ازاینکه حضورش در کارگاه نقاشی رد شد، برنت در کارگاه نساجی تحت نظارت گونتا استولز شروع به فعالیت کرد. اما او در این سطح متوقف نشد و تا زمانی که در کارگاه فلز، که توسط مجسمه‌ساز و نقاش مجارستانی لازلو موهولی-نَگی اداره می‌شد، موقعیتی کسب نکرد دست از تلاش و کوشش برنداشت. مولی-نگی تحت تأثیر کارهای برنت قرار گرفت و باوجود مخالفت‌های زیاد، برای پذیرفتن وی در کارگاه خود تردیدی نداشت. در آخر، برنت به‌عنوان مدیر استودیو در سال 1928 جایگزین مولی- نگی شد.
حضور داشتن در باهاوس آسان نبود. این واقعیت که یک زن کارخانه را مدیریت و کارهایی در سطح بالا تولید می‌کرد، برای همتایان مرد او خوشایند نبود. و متأسفانه، پس از گذشت تنها یک سال، سمت خود را در باهاوس ترک کرد.
تا آن زمان، ماریان برنت طراحی‌های برجسته‌ای را درزمینه اشیاء مورد استفاده در زندگی روزمره‌ای را انجام داده بود. در تمام طرح‌های وی، ردپای سبک باهاوس آشکار است، مانند استفاده از فرم‌های آزاد. فرم‌های انتخابی برنت مثلث، استوانه و کره بود و می‌توان آن‌ها را در سِت قهوه برجسته او MT50-55a (1924)، زیرسیگاری‌ها، قوری افسانه‌ای MT49 و لامپ معروف کَندِم 702 مشاهده کرد.
سپس برنت شروع به کار در استودیوی
والتر گروپیوس کرد. پس از جنگ جهانی دوم، این طراح تمام‌وقت خود را به آموزش در دانشکده هنر دِرِسدِن اختصاص داد. در دهه 1970، ماریان برنت عکاسی را آغاز کرد و از او به‌عنوان پیشگام در عکاسی تجربی از اشیاء مصنوعی و سلف پرتره یاد می‌شود.