هنگامی که اولین نخست وزیر اسکاتلند، نیکولا استارجئون در 16 ژوئن سال 2018 برای برآورد آسیب های وارده ناشی از دومین آتش سوزی مدرسه ی هنر در 4 سال اخیر که شب گذشته رخ داده بود، به صورت اضطراری به گلاسگو آمد، صحنه ی آتش سوزی را "دلخراش" خواند. برای برخی، ساختمان چارلز رنه مکینتاش برای مدرسه ی هنرهای گلاسگو از اولین نمونه های معماری مدرنیستی اولیه است؛ و برای بقیه، یک بازسازی ملهم از میراث معماری اسکاتلند، و نمونه ای از مثبت نگری و بلندپروازی کشور در خلال خوشبختی قرن 20ام می‌باشد. تقریبا تمام افرادی که در آنجا حضور داشته اند، بخصوص دانشجویانش، از آن به عنوان مکانی دلفریب و فراموش نشدنی یاد میکنند. مکینتاش، زمانی که کارفرماهایش، هانی‌من و کپی ترسیم هایش را برای مسابقه ی طراحی ساختمان در محلی که در آن تحصیل کرده بود ثبت کردند، تنها 28 سال داشت. به لطف سیاست های رئیسش، فرانسیس نیوبری که مکینتاش را بسیار تحسین میکرد، آن ها برنده ی این مسابقه شدند و ساخت نیمه ی اول پروژه در سال 1897 آغاز شد. یک کمپین خیریه برای جمع آوری هزینه ی ساختن نیمه ی دوم پروژه که شامل کتابخانه می‌شد تاسیس شد و ساخت آن در سال 1909 به اتمام رسید. مکینتاش در این دوره مکررا به دنبال اجرای طراحی اصلی خود بود. نمای بیرونی یک بازخوانی از سادگی و قدرت معماری باستانی اسکاتلند و ساخته شده از گیونک، سنگ محلی قوی و تراش خورده ی اسکاتلندی بود. مکینتاش که دلش به وجود کارفرماهایی حمایتگر و دلسوز نظیر هانی‌من و کپی و نیوبری گرم بود، برای تمامی جزئیات ساخت، از پنجره های پیش آمده ی ممتاز گرفته تا بازی پرتوهای نور روی چوب براق راهروهای کتابخانه و انتخاب میخ های مورد استفاده (که همانند چوب ها، مستقیما از آمریکا وارد میشدند)، حساست مضاعف به خرج میداد. تمام صنعتگرانی که برای این پروژه کار میکردند، به صورت انحصاری برای این کار آموزش دیده بودند. متاسفانه، آتش سوزی دوم آسیب های بیشتری از آتش سوزی اول وارد کرد، و باعث بروز اختلافاتی بر سر چگونگی بازسازی طراحی اصلی شد. به هر حال باید امیدوار بود که نتیجه ی این بازسازی ها، روح طراحی مکینتاش را زنده نگه دارد.