شارلوت پریاند پس از بازگشت به فرانسه پس از دوران تبعید در آسیا، زمان خود را مابین پاریس و کوه های ساوی، مکانی که دوران تعطیلاتش را در کودکی، آنجا در خانه ی پدربزرگ و مادربزرگش میگذراند و به همین دلیل علاقه ی زیادی به آن داشت، تقسیم میکرد.  ساوی همچنین جاه طلبانه ترین پروژه های معماری پریاند را به او تقدیم کرد. اولین آن ها در اواخر دهه ی 1940 بود؛ هنگامی پیتر لیندزی، یک اسکی باز اسکاتلندی که آرزوی تبدیل دهکده ی مریبال به یک مجموعه ی تفریحی اسکی را در سر داشت، از او درخواست نمود تا در آن مکان کلبه و هتل هایی به شیوه ی مدرنیستی سبک سنتی معماری چوبی ساوی طراحی کند، سبکی که هر دوی آن ها علاقه ی فراوانی به آن داشتند. لیندزی قادر به پرداخت حق الزحمه ی پریاند به صورت نقدی نبود، در نتیجه قطعه ای زمین در نزدیکی مریبل به او اهدا کرد، که او در دهه ی 1960 در آنجا کلبه ای طراحی نمود. وی در آن زمان بشدت غرق در طراحی پروژه ای جسورانه تر به نام Les Arcs بود، یک مجموعه ی تفریحی اسکی در 40 مایلی مریبل. این پروژه ها جایگاه پریاند را بعنوان یک معمار ممتاز در این عرصه تثبیت کرد، معماری که حساسیتش نسبت به شرایط محیطی، آسودگی، راحتی و استفاده از متریال های محلی و ارجاعات شاعرانه اش، شالوده ی دغدغه های معماران جوان امروزی را تشکیل داد. کلبه ی خود پریاند، نمایانگر توانایی وی برای دستیابی به این تاثیرات در مقیاسی کوچک و صمیمانه، با آمیختن معماری کهن ساوی و تجلی فرهنگ ژاپنی میباشد. نمای خارجی و فضای داخلی و همچنین مبلمان این کلبه، از سنگ و چوب محلی ساخته شده است.

خاطرات باقی مانده از پریاند، غنی از حکایات اسکی بازی های خانوادگی و گردش های روزهای تعطیل در آنجا به همراه ژاک و پرنت، و با دوستان و همکارانی است که برای صرف غذا یا آوازخوانی های پس از صرف نوشیدنی به آن ها می پیوستند.