این پروژه نمایانگر دو مخفیگاه از خط آب جدید در هلند(ان دی دبلیو) است. یک خط دفاعی نظامی که از سال 1815 تا 1940 برای حفاظت از شهرهای میویدن, اوترخت, ویریسوایک و گورینچم در برابر سیلاب های قابل پیش بینی استفاده شده است. یک پناهگاه زیرزمینی ظاهراً فناناپذیر با وضعیتی یادمانی که از وسط تکه شده است.

در نتیجه طراحی فضای داخلی کوچکی از یکی از 700 پناهگاه زیرزمینی ان دی دبلیو را گشوده, فضای داخلی که به شکل طبیعی از چشم انداز کامل قطع شده است. بعلاوه, یک پیاده رو چوبی طولانی که از طریق ساخت و ساز بشدت سنگین قطع می شود. این منجر می شود بازدید کنندگان به یک منطقه ی سیل زده و در یک کوره راه از قرارگاه طبیعی هم جوار گذر کنند.

اسکله و پایه هایش فضا را تقویت می کند و بیاد می آورد که آب پیرامون شان باعث نشده است که شن و ماسه پاک شوند, بلکه به جای آن آب های کم عمق وجو دارد که ممیزه ی سیل های زمان جنگ می باشد. پناهگاه قطعه قطعه شده یک جاذبه ی قابل دسترس عمومی برای بازدیدکنندگان (ان دی دبلیو) شکل می دهد.

علاوه بر این فضا از بزرگراه ای تو قابل رویت و بدین ترتیب می تواند توسط ده ها هزار نفر از رهگذران هر روزه دیده شود. پروژه بخشی از استراتژی کلی چشم انداز ریتولد در ساخت این بخش منحصر به فرد از تاریخ هلند می باشد که برای طیف گسترده ای از بازدید کنندگان در دسترس قرار گرفته است.

اتووود که با معرفی کتاب باستان شناسی مخزن پناهگاه نوشته پل ویریلیو سعی در معرفی وجوه فلسفی این پدیده نادر در اتمسفر معماری کرده است، در دو مقاله ی

معماری منزوی؛ از لابیرنت دایدالوسیِ مینوس تا هزارتوی کافکایی هیتلر  به قلم جاناتان گلنسی

و مقاله ی از مخازنِ ضد شهریِ آلبرت اسپیر تا شهرْ سپر باکمینستر فولر؛ معماری جنگ و فرم های ژئوپلیتیک  

به کارکرد بانکر به عنوان یک ابژه معمارانه و همچنین شمول ایدئلژیک پس زمینه طراحی ان اشاره کرده است.