هنرمند اهل لس‌انجلس، لوسی مک‌ری، ماشینی ابداع نموده که فرد نیازمند محبت را به آغوشی مهمان میکند و آن را "فرش فشردگی" نامیده است.

مک‌ری، که خودش را "معمار بدن" می نامد، آینده ای را متصور میشود که در آن، افزایش نفوذ تکنولوژی در زندگی انسان ها، تاثیر مثبتی بر سلامت روان آن ها خواهد گذاشت. او لمس مکانیکی را بعنوان جایگزینی برای تماس فیزیکی با انسان ها، راه حل این مشکل می گمارد.

"فرش فشردگی" او، ماشینی است که آغوشی در بر گیرنده برای کل بدن، توسط ساندویچ کردن آن در میان کوسن ها ارائه میدهد.

مک‌ری میگوید: "ما در حال حرکت به سمت بحران اشباع شدگی از تکنولوژی، تا سر حد درگیری با اضطراب هستیم." او این سوال را نیز مطرح میکند که: "آیا در آینده، تکنولوژی بعلت علاقه ی وسواس گونه ی ما به دنیای دیجیتال، برای برانگیختن علاقه ی ما وارد عرصه ی رقابت میشود؟ "

این دستگاه به رنگ های صورتی و قهوه ای، رنگ های یادآور پوست انسان آراسته شده است و بر خیال تصور تماس انسانی تاکید میکند.

برای استفاده از این دستگاه، باید فقط درون آن دراز بکشید. سپس شخص دیگری –احتمالا یک غریبه- اهرم آن را میچرخاند، و پس از آن، دستگاه به آرامی دور بدن شما حلقه میزند.

این شخص بیرونی، روی شدت استحکام این آغوش کنترل کامل دارد. مک‌ری این تجربه را به مثابه ی "شنیدن لالایی برای تسلیم شدن" قلمداد میکند.

از "فرش فشردگی" در "فستیوال ناممکن ها"، نمایشگاهی در سن فرانسیسکو که به اکتشاف رابطه ی میان انسان و ماشین ها میپرداخت، رونمایی شد. از مهمان ها برای آزمودن این دستگاه دعوت بعمل آورده شد. مک‌ری به دیزین میگوید: "غالب آن ها پس از دقایقی فشرده شدن در دستگاه، با چشمانی بی روح مکان را ترک میکردند."

مک‌ری اظهار داشت که یکی از کاربران این تجربه را به "احساس قوت قلبِ" ناشی از در آغوش گرفتن دوستی دو برابر سایز خودش مانند کرده بود، و شخص دیگری با وجود داشتن کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای تنگ و محصور) از بهره بردن از این دستگاه لذت برده بود.

هنرمند میگوید: "در دقایق اول، او نشانه های اولیه ی کلاستروفوبیا را احساس میکرد، اما با دراز کشیدن و حفظ آرامش خود، بر آن غلبه کرد. حدس میزنم که اگر اندکی صدا و راهنمای صوتی به دستگاه اضافه کنیم، تجربه ی استفاده از آن، قادر است احساسات بیشتری را در انسان بینگیزد."

اثر مک‌ری حول ایده ی استفاده از بدن برای پیشبینی آینده میگردد. یکی از پروژه ی قبلی او بنام "انستیتوی ایزولاسیون"، به بررسی اینکه چگونه انسان ها میتوانند بدن خود را برای زندگی در فضا آماده سازند میپردازد.

این طراح اخیرا در مصاحبه ای با دیزین اظهار داشته است که "علاقمند به ایجاد تغییر جنسیت موعود در جهان علمی تخیلی" میباشد.

این پروژه ی اخیر او، دنباله ی پروژه اش به نام "گهواره ی فشردگی" میباشد، پروژه ای که برای سه سالانه ی میلان به نام "طبیعت در هم شکسته: طراحی، مسئولیت بقای انسان ها را بعهده میگیرد" که توسط پائولا آنتونلی برگزار شد، طراحی نموده بود.

در نسخه ی پیشین این طرح، آغوش توسط یک دستگاه متورم شونده ایجاد میشود و کابران خود میتوانند شدت دستگاه را توسط تعدادی دکمه کنترل نمایند.

مک‌ری همچنین میگوید: "هر دوی این دستگاه ها بدن را در توسط احساس محبت و مانند آغوشی محکم در بر میگیرند. تصویر بزرگ تر این است که روزی زیر یک سقف، آغوشی چندگانه را به نمایش بگذاریم، مانند نوعی تمرین نزدیکی و صمیمیت دوره ای برای انسان حساس آینده."