تعابیر سنتی محدود از معماری اعتبار خود را از دست
داده اند. امروزه محیط به مثابه یک کل، هدف کنش های معماران است و البته تمام قالب
های رسانه ای تدقیق و تعیین کننده ان می باشند؛ چه تلویزیون باشد و چه یک اقلیم
تصنعی، چه حمل و نقل باشد، چه لباس پوشیدن، چه ارتباطات راه دور باشد چه یک
سرپناه. گستره نفوذ و تاثیر انسان و ابزاری که این گستره را تعریف می کند، جایی فراتر
از یک بیانیه ساخته شده قرار گرفته است. امروزه همه چیز می تواند به معماری بدل
شود، معماری صرفا یک ابزار واسطه ای است، فقط یک امکان است.