بعد از اینکه منیت دی سیلوا دعوت پدرش برای بازگشت به سریلانکای استقلال یافته در 1948 را پذیرفت، استدویی را در خانه ی خانوادگی خود در سنت جورج افتتاح کرد و با این کار عملا تبدیل به اولین زنی شد که روند معماری مستقل خود را در کشور خود به اجرا دراورده است و به طور موازی، دومین زنی که درآن زمان در عرصه ی جهانی فعالیتی در این سطح داشته است. اولین کمیسیون او از طرف دوستان والدینش، الگی کارونارات و همسرش لتی، که از او درخواست طراحی خانه ای بر روی تل چوبی مرتفعی در بالای دریاچه ی کندی داشتند، بود. دی سیلوا با طراحی این خانه به عنوان یک ساختار شکافته ی دو مرحله ای که در آن هر طبقه شامل فضاهایی متصل به پنجره های گسترده است که به فضای سبز گرمسیری در محوطه و تپه های اطراف آن اشراف داشت، به اصول مدرنیسم غربی پایبند ماند. با این حال او اطمینان حاصل کرد که خانه ی کارونارانته که در 1950 به اتمام رسید، با وجود تراس ها و ایوان های سایبان دار و تزیینات مشبک سنتی، صفحه های بافته شده و کاشی های سرامیکی ساخته شده در کارگاه های محلی همچنان برای آب و هوای گرمسیری سریلانکا مناسب باشد. این تلفیق مدرنیسم غربی با سنت های هنری محلی به عنوان الگویی برای طراحی ساختمان های دیگر توسط دی سیلوا بارها تکرار شد. او نوشت "برای ما بسیار مهم است که آنچه از غرب مدرن نیاز داریم را جذب کنیم و در عین حال بیاموزیم که چگونه به بهترین نحو سنت های خود را حفظ کنیم."