"یو"یِ سفید به گمان تویو ایتو طراحش محصول زندگی در
شهرهای بزرگ و فشردگی زیست جمعی و نیاز به خلوت و تنهایی در این شهرهاست.
زنی بیوه ، در ابتدای دهه 70 میلادی، از تویو ایتو می خواهد که برای خودش و
دخترانش خانه ای طراحی کند که ارتباط ان ها با خاک و گیاهان را عمیق تر سازد، کیفیت
هایی که خانه های قبلی شان نداشت و البته خواسته دیگر ان ها این بود که طرح همزمان
حریم خصوص شان را رعایت کند و به موازات ارتباط بین افراد خانواده را نیز تقویت.
فرمی که ان ها در ذهن داشتند، خانه ای بود "ال" شکل که بتواند ارتباط
بصری اعضای خانه را نیز فراهم اورد.
برحسب اتفاق، زمین کنار خانه معمار را برای فروش گذاشته بودند. در گفت و گوهایی که
میان کارفرما و معمار انجام شد، آرام ارام تاکید بر سامان دهی کارکردی فضاها به
حاشیه رفت و ارزش های نمادین فضا جای ان را گرفت. بر همین مدار ایده "ال"
شکل بودن خانه به کنار رفت و طرح به سمت خانه ای سوق پیدا کرد "یو" شکل
و بتنی، فرمی که ارتباط بین افراد و ساکنانش را تقویت می کرد و پاسخ مناسب تری به
رفتار نور می داد.
فضای خطی خمیده خانه در دو انتها به کریدرهای تاریکی ختم می شود که یکی شان به
اتاق های دخترها می رسد و دیگری ـ پس از عبور از آشپزخانه و حمام ـ به اتاق خواب
مادر خانواده. به خاطر هندسه خاصی که بر فرم بنا حاکم است، عملا فضای زیستی خانه
با هیچ دیواری جدا نشده است، تمام سطوحِ چند کارکردی فضا، با پوشش سفیدی پوشانده
شده اند که تاثیر نور وارد شده به فضا به واسطه بازشوهایی که با دقت فراوان در جای
خودشان جانمایی شده اند را افزایش می دهد. تمام این کیفیت ها برای ما یک فضای
انتزاعیِ تقریبا دو بعدی می سازد که همچون صفحه نمایش عمل می کند، صفحه نمایشی که سایه
ساکنان و زندگی شان بر ان انعکاس پیدا می کنند.
داستان این خانه 21 یک سال بعد از ساخته شدنش به پایان می رسد، زمانی که خانواده
می خواهد مجددا رابطه اش با جامعه بیرون را برقرار سازد.
دختر بزرگتر که زودتر از بقیه افراد خانواده، خانه را ترک کرد، بعدها مدعی شد نمی
تواند بگوید در خانه راحت بوده یا نه، اگرچه از خانه به مثابه یک تابوت یاد می
کند. مادر خانواده نیز خانه را ترک کرد، اما با توجه به اینکه او موسیقی شناس بود،
هیچگاه شعفش از اکوی موسیقی روی دیوارهای برهنه و خالی و مسطح خانه را پنهان نمی
کرد، دختر جوانتر خانواده، اخرین فردی بود که خانه را ترک کرد، خود او بر این باور
است که زندگی در این خانه، حساسیت های زیبایی شناسانه اش را افزایش داده است، او
بعدها مدیر موزه شد.
خانه در سال 1997 تخریب شد.
خود تویو ایتو دلیل تخریب این خانه را اینگونه توضیح می دهد:
"هر خانه ای محصول دوآلیته ی میان نیاز به فرمِ زیست عمیق تر، یک تقاضای
بلقوه که غالبا در لایه های ناخوداآگاه ذهن کارفرما نشسته است و امکان گشودگی و
تعامل با دینامیک روزمره خانواده و قواعد اجتماعی تاثیرگذار بر خانواده است. "یوی
سفید" [از اغاز شکل گیری اش] این دوگانگی را نادیده گرفت، تلاشِ طرح صرفا بر پاسخ
به نیازها و پرسش های دسته اول متمرکز شد."