لودویگ کارل هیلبرزیمر (1885-1967) یک معمار و برنامه ریز شهری آلمانی
است که بیشتر به علت روابط کاری با مدرسه باوهاوس و میس ون دروهه و همچنین همکاری
در برنامه ریزی موسسه تکنولوژی آرمور که در حال حاضر به عنوان موسسه فناوری ایلینوی،
در شیکاگو شناخته می شود شناخته شده. هیلبرزیمر یکی از مجموعه افرادی است که رشته ی معماری را در دانشگاه فنی کارلسروهه
از سال 1906 تا 1910 مورد مطالعه و بررسی قرار داد. وی قبل از تکمیل مدرک تحصیلی، دانشگاه
را ترک کرد و نتوانست مدرک خود را دریافت نماید. پس از آن، وی در دفتر معماری پیتر
بیرنس و نئومارک مشغول به فعالیت شد.
تا سال 1914، وی به عنوان همکار در دفتر هینز لسن در برمن مشغول به کار بود. پس از
آن، وی موفق شد دفتر برنامه ریزی زاپلین هالبئو در برلین را رهبری و اداره نماید. وی
در سال 1919، به عضویت گروه معماری کانست و نوامبر در آمده و فعالیت خود را به عنوان
معمار و برنامه ریز شهری آغاز نمود. وی توانست در زمان کاری خود، نوشته های نظری بسیار
زیادی در مورد هنر، معماری، و ساخت شهر به رشته تحریر
دراورد.
در سال 1929، هیلبرزیمر توسط هانس مایر استخدام شده تا به تدریس در بائوهاوسِ دسائو
بپردازد. در ژانویه ی سال 1933، هیلبرزیمر و واسیلی کاندینسکی دو نفر از اعضای باوهائوس
بودند که پلیس مخفی ـ گشتاپوـ تحت عنوان عناصر افراطی چپ معرفی نمود. همانند بسیاری از اعضای باوهاوس،
وی از آلمان به آمریکا مهاجرت کرد. در سال 1938، وی برای همکاری بل میس ون دروهه در شیکاگو استخدام شده و به عنوان رئیس بخش
برنامه ریزی شهری در مدرسه معماری موسسه تکنولوژی ایلینوی مشغول به کار گردید.
علاوه بر این، هیلبرزیمر به عنوان مدیر دفتر برنامه ریزی شهر شیکاگو نیز منصوب
گردید.
هیلبرزیمر را به واسطه علقه های شهری اش تمجید کرده اند، این علاقه در تولید
مفاهیم کارکردی شهری همچون سلسله مراتب معابر شهری در کتاب طراحی شهری (1927) نشان
داده شده است. او در برخورد با معابر شهری، در وهله ی اول بر ایمنی کودکان و دانش
آموزان تاکید نموده و در وهله ی دوم به افزایش سرعت نظام حرکتی خودروها اشاره دارد.
از سال 1929 در باوهاوس، هیلبرزیمر مطالعات مربوط به ساخت شهری را برای غیر متمرکز
سازی شهرهای بزرگ توسعه و گسترش داد. در هنگام سقوط اقتصادی و سیاسی جمهوری وایمار،
وی توانست سیستم برنامه ریزی پذیری جهانی (مرکز شهر جدید 1944) را توسعه دهد که انحلال
تدریجی شهرهای بزرگ را پیش بینی می کرد، وی پیشنهاد داد که برای ایجاد یک رابطه پایدار
بین انسان، صنعت و طبیعت، بقای انسان باید به گونه ای ساخته شود تا همه مردم را در
برابر بلایای طبیعی و بحران ها محافظت کند.
پروژه قابل توجهی که توسط وی ساخته شد، پروژه های لافایت پارک و دیترویت است که به
عنوان یک پروژه احیای شهری در نظر گرفته شد. این پروژه ی عظیم با همکاری معمارانی
همجون میس ون دروهه و آلفرد کالدول طراحی شده است.
مجموعه مطالب مرتبط با لودویگ هیلبرزیمر بر اتووود را می توانید اینجا مشاهده
فرمایید.