دهه های پرشور شصت و هفتاد با اتفاقاتی نظیر اولین فرود بر روی ماه، اعتراضات گسترده ضد جنگ، ووداستاک و هیپی ها، فرقه های روستایی و محیط زیست گرا، دیوار برلین، جنبش آزادی خواهی زنان و موارد دیگر، موقعیتی فراموش نشدنی در تاریخ دارد. بی عدالتی هایی که آشکارا زیر سؤال رفته بود و افکار رادیکالی که برای خنثی کردن رسوم و شیوه های موجود در حوزه های مختلف زندگی وجود داشت و البته این واثعیت که هیچ چیز در دنیای معماری هم از این قاعده مستثنی نبود.
چشم اندازهای پر هیمنه ای که توسط مدرنیست ها ارائه شده بود، خیلی زود به واسطه ی تجربیات یوتوپیایی ای که توسط گروه های "ضد معماری" یا "طراحی رادیکال" دهه ۱۹۶۰-۷۰ مطرح شد به چالش کشیده شد. با احیاء مجدد معماری به عنوان ابزاری برای نقد سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، آنها مانیفست ها و نقوش جسورانه ای را با استفاده از کولاژ، موسیقی، هنر نمایشی، مبلمان، طراحی گرافیک، مجله های آنلاین، تاسیسات، رویدادها و نمایشگاه ها ترسیم کردند. در حالی که افراد خاصی از این دوره مانند سدریک پریس، هانس هولین و یونا فریدمن برای قلمرو رادیکال ها همچنان مهم هستند، اما روحیه انقلابی این دهه ها نیز شاهد به وجود آمدن مجموعه های مختلف نوظهور بود.
آنچه در ادامه می آید لیستی از گروه هایی است که شهامت زیر سوال بردن، گسترش دادن، طغیان کردن، به هم ریختن و تعریف مجدد معماری را در دهه ۶۰ و ۷۰ داشتند.
انت فارم (سان فرانسیسکو، ایالات متحده آمریکا)
چیپ لرد و داگ میشل با الهام از منطقه ضد فرهنگی بی اریاBay Area ، انت فارم را در سال ۱۹۶۸ تأسیس کردند. در حالی که تمرکز اولیه این گروه بر اصلاح آموزش معماری بود، کار آنها خیلی زود به ابزاری برای تفکر و انتقادی عمیق تر خصوصااز معماری بروتالیستی لوئی کان و پل رودولف گسترش یافت.
همچنین پروژه های بعدی، مانند نمایشگاه معروف کادیلاک در مزرعه، مدیا برن و سفارت دلفین Dolphin Embassy، به عنوان تعبیری کنایه آمیز در مورد مصرف و تولید انبوه و در نتیجه استهلاک محیط زیست عمل کردند. از آنجا که همه اینها برای برآورده کردن روحیه جسورانه دونفره کافی نبود، یک شورولت سفارشی به نام مدیا ون آنها را در سفرشان به سراسر ایالات متحده همراهی می کرد.
آرکیگرام، بریتانیا
ابر سازه هایی که بر روی پاهای دوک وار حرکت می کنند، سکونتگاه های پوشیدنی، شهرهای زیر آب، روستاهای بادی، کیت های ساختمانی خود ساخته، قرص هایی که باعث ایجاد چشم اندازهای خیالی معماری شده و بسیاری موارد دیگر، بدون شک وقتی کسی کلمه "رادیکال" را با "معماری" پیوند می زند، این گروه از معماران (پیتر کوک، دیوید گرین، مایک وب، وارن چاک، دنیس کرامتون، ران هرون) اولین چیزی است که به ذهن خطور می کند.
با ترکیب عناصر داستان های علمی تخیلی، داستان های کمیک، تصاویر تبلیغاتی، موسیقی پاپ، شعر و کولاژ در کار خود، آرکیگرام بر اصول نئو فوتوریسم، مصرف گرایی انبوه و فناوری معاصر در انگلیس پس از جنگ تأکید کرد. آنها با استفاده از طرح های خارق العاده ساختمان ها و شهرهایی متحرک، قابل انطباق و بسیار پیشرفته تر از تمام چیزهایی که مدرنیست ها در آن نقطه ساخته بودند، موانع مدرنیته را رد کردند.
آرکیزوم، ایتالیا
به دلیل شهر بدون توقف و زیبایی شناسی التقاطی و احساساتی اما کم عمق شهرت یافته اند. آنها به دلیل طراحی صندلی سافاری و تخت خواب رویاها شناخته شده اند. این استودیوی طراحی ایتالیایی با استفاده از طنز، تخریب، کنایه و اغراق، وضعیت موجود را مورد نقد قرار داد.
سوپر استودیو و آرکیزوم در یک مانیفست مشترک که برای یک نمایشگاه به نام سوپر آرکیتکتورا در سال ۱۹۶۱ منعقد شد، اعلام كردند که سوپر آرکیتکتورا معماری سوپر تولید، سوپر مصرف، سوپر فشار برای مصرف بیشتر روی مصرف کننده، سوپر مارکت، سوپرمن و سوپر گاز است. با استفاده از فرم های مجسمه سازی، رنگ های روشن و شوخی با مبلمان مانند صندلی میس، این گروه مخالف وضع موجود، برای بدست آوردن آزادی کامل و حقوق بیشتر در راستای مقابله با واقعیتی که فاقد معنی است، با هدف عمل، اصلاح، شکل دادن و نابودی محیط اطراف به بحث می پرداختند.
کاوارت، ایتالیا
در سال ۱۹۷۳، کاوارت به معنی معدن سنگ تشکیل شد که نام خود را از معدن مونت لونزینا در نزدیکی پادوا گرفته بود، محلی که اولین اجرای این گروه در آن انجام شده بود. این گروه اغلب سمینارها، اجراها و کارگاه های خود را در سایت های دور و در حاشیه شهرها برگزار می کرد. مشهورترین آنها، کارگاه آموزشی یک هفته ای معماری غیرممکن فرهنگی بود که در سال ۱۹۷۵ میلادی بیش از صد شرکت کننده، از جمله ویل آلسوپ و مارکو زنینی در آن حضور داشتند.
کاوارت خستگی ناپذیر برای کنار گذاشتن ایده ها و زیبایی شناسی های بورژوازی کار کرد و برای رابطه معنادار تر بین معماری و محیط زیست به گفتگو می پرداخت. کارگاههای آموزشی آنها اغلب منجر به ایجاد شهرهای غیر منتظره می شد که فقط در عرض چند روز با ساختارهایی ارزان قیمت و مواد روزمره که به راحتی در دسترس همگان بود، ساخته می شدند.سوپراستودیو، فلورانس
تصاویر عجیب سوپراستودیو در تاریخ جنبش طراحی رادیکال در ایتالیا بی نظیر است، مجموعه ای از توالی توهم زا که شامل اهرام عظیم طلایی، شبکه های شهری کشیده شده به سمت بی نهایت، پوسته های فلزی شناور در فضا، مکعب های براق غول پیکر که در مناظر متروک قرار گرفته اند، و انسان های در آمیخته شده با کاکتوس های غول پیکر در برابر زمینه ای از تپه های صخره ای، همه به طرز عجیبی یادآور دنیاهای آلترناتیوِ فیلیپ کی دیک ، اسحاق آسیموف و جِی جْی بالارد هستند. از طریق مونتاژ بی پروای عکسهای ، تصاویر ، فیلم ها، نمایشگاه ها و اعلامیه ها، تأثیر آنها بسیار گسترده و وسیع شد.
گروپو یو اف او
آیا همه گروههای معماری رادیکال آن زمان هرگز هیچ ساختمانی نساخته اند؟ اصلا! در واقع، تعداد معدودی در طراحی فضاها، به طور خاص، دیسکوها که در دهه ی ۶۰ به صورت محلی به عنوان پایپر ها شناخته می شدند، این کار را از روی هوس انجام دادند. گروه طراحی ایتالیایی یو اف او تصمیم گرفت تلاش خود برای مداخله در این فضای به ظاهر خنثی(کلوپ شبانه)، را به عنوان یک بوم آماده برای آزمایش بیازماید.
دونالد داک و مجیک آرگلس با الهام از یک کتاب کمیک دیزنی، یک مجموعه عجیب و غریب را با مبلمانی شبیه به ساعت شنی، فانوس های بزرگ و غرفه های دی جی ها روی فرشی در حال پرواز خلق کردند. ساختارهای موقت و زیبایی شناسی صنعتی در این دوره خود را با آزمایش بر دیسکوها نشان داد، آن هم در شرایطی که در حال اظهار نظر در مورد وضعیت ناشایست امور در جهان بود.
گروپو ۹۹۹۹
در همین راستا، این گروه دیگر ایتالیایی که در سال ۱۹۶۷ تأسیس شد، یک کارگاه تعمیر موتور را با استفاده از اثاثیه های ساخته شده از درام ماشین لباسشویی و بدنه یخچال های قدیمی به دیسکو تبدیل کرد و آن را فضای الکترونیک نامید که روزها به عنوان مدرسه معماری و شب ها کلوپ شبانه بود.
کارهای این گروه همچنین باعث شد که نگرانی های آنها درباره پایداری و محیط زیست در اولویت قرار گیرد. در جشنواره موندیال سال ۱۹۷۱، طبقه دوم فضای الکترونیک، ظاهر یک باغ سبزیجات را به خود گرفت و طبقه همکف را با آب پر کردند. این باغ کوچک یک مقدمه برای موفقیت های این گروه در سال ۱۹۷۲ بود که بعدها آنها جایزه طراحان جوان موما را برای این پروژه بردند.
گروپو استرام
این گروه در سال ۱۹۷۱ توسط جورجیو سرتی، پیترو دروسی، کارلو جیانمارکو، ریکاردو روسو و مائوریزیو ووگلیازو به وجود آمد. معنای نام گروه تقریباً به "معماری ابزاری" ترجمه می شود و نشان دهنده روحیه خوش بینانه این گروه بود. همچنین با آزمایش بر فرمت دیسکو ها، فضاهایی شاد و قابل انعطاف را با ترکیبی از برنامه ها ایجاد کردند، فضایی برای نمایش مد، بوتیک ها، شب های موسیقی و رقص.
این گروه بخاطر صندلی سبز رنگ و چمن مانند سالن نشیمن پراتون در یاد ها مانده است، که برای خوشنودی بسیاری، مجدداً این سازه توسط تولید کننده اصلی آن Gufram ساخته می شود.
هاس راکر کو، وین
این مجموعه وینی که بر روی معماری، روانشناسی و فناوری کار می کند، نه فقط به دلیل طرح های عجیبش برای معماری بادی و انگل مانند ساختمان Oase Nr. 7 که یک ساختار گازی کروی متصل به یک ساختمان موجود در طول خیابان داکیومنتا ۵ است و ایجاد فضایی برای تفکر و بازی کرده، بلکه با دستگاه های تنفسی و کلاه های عجیب و غریب مانند سریال Mind Expander شناخته شدند.
در جست وجوی بازی با درک انسان، این کلاه ایمنی واقعیت های جدید عجیب و غریبی را برای کسانی که آنها را می پوشیدند با بالا بردن احساسشان و تغییر ایده هایشان از فضا به نمایش می گذاشت.
این گروه همچنین حس طعم و مزه را در پروژه های خود به کار برد و در پروژه های نه چندان خوش نامشان؛ شهر غذای ۱ و شهر غذای ۲ از بینندگان دعوت کرد که بخشی از مینیا پولیس و بعد ها هیوستون و همچنین پارک مرکزی نیویورک را که به مقیاس کوچک تبدیل شده بودند، کاملا بخورند.